บ่ายสองโมงเป็นเวลาที่สามคนพ่อแม่ลูกเดินออกไปเที่ยวที่ห้างด้วยกัน ที่จริงเธอไม่อยากให้เขาไปด้วย แต่คนเจ้ากี้เจ้าการขนาดช่วยลูกชายอาบน้ำแต่งตัว แล้วตัวเองก็ไปอาบน้ำใช้ห้องน้ำห้องของเธอแบบไม่เกรงใจ ทั้งพกของใช้ส่วนตัวราวกับจะมาอยู่ถาวร
แต่เมื่อมองแววตาของลูกชายที่สดใสและกำลังจะได้ออกไปเที่ยวด้วยนั่นทำให้เธอตัดใจ
‘เพราะลูกชายหรอกนะ’ เธอท่องไว้ในใจไม่คิดจะหวั่นไหวกับการคิดทำดีของเขา
“แม่ฮะป๋มขอซื้อขนมอันนี้ได้ไหมฮะ”
วราภัคหันไปตามเสียงลูกชาย แล้วก็มองดูราคาแม้มันจะไม่แพงอะไร แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีประโยชน์ แต่สีหน้าเด็กชายที่ค่อย ๆ หุบยิ้มลงทีละนิดทีละนิด เพราะแม่ดูนานเกินไปความหวังของเขาเริ่มจะริบหรี่
“ซื้อเลยครับคนเก่ง เดี๋ยวพ่อซื้อให้”
แล้วคนที่ไม่ได้ร้องขอความเห็นหยิบขนมที่ลูกชาย อยากกินใส่รถเข็นเสียเต็มจนเธอต้องท้วง
“ถุงเดียวก็พอค่ะ มันไม่ค่อยมีประโยชน์”
“ลูกไม่ค่อยได้กินอะไรแบ
