เมีย (ไม่) ตั้งใจ

พชิราเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมตามใบหน้า สลับกับมองนาฬิกาเรือนสวยที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง เธอถอนหายใจยาวอย่างเป็นกังวล และอดที่จะมองเลยผ่านฟิล์มกรองแสงสีทึบไปยังคนที่นั่งรออยู่ในรถไม่ได้ เธอต้องยืนอยู่ท่ามกลางความอึดอัดใจมานานนับชั่วโมง จนในที่สุดถึงก็เวลาที่ต้องตัดสินใจ หญิงสาวชะโงกหน้ามองช่างที่กำลังซ่อมรถอย่างขัดใจ เธอไม่ได้มาพบลูกค้าคนสำคัญที่เชียงใหม่เป็นครั้งแรก ทว่าเธอกับเจ้านายหนุ่มเดินทางมาที่นี่แทบทุกเดือน ใช้บริการรถเช่าของรายนี้ทุกครั้ง และมันก็ไม่เคยมีปัญหา ... ยกเว้นครั้งนี้ หญิงสาวตัดสินใจเดินกลับไปที่รถ เปิดประตูเข้าไปด้านใน กฤษกรหลับตานิ่งพิงศีรษะกับพนักผ่อนคลาย แต่เธอรู้ว่าเขากำลังร้อนรุ่มเป็นไฟ “คุณเก้าคะ เราน่าจะตกเครื่องค่ะ” เธอบอกกับเขาด้วยเสียงเรียบและยืนรอฟังคำตำหนิอย่างจำนน ทว่าเขาแค่ผงกศีรษะขึ้นมองเล็กน้อยแล้วหลับตาลง “แล้วคุณคิดจะแก้ปัญหายังไง” เขาถามเนิบๆ แต่คนฟังกลับรู้สึกเย็นไปทั่วร่าง “พิ้งค์ตรวจสอบไฟล์อื่นๆ แล้วก็เต็มหมดค่ะ เพราะเป็นวันหยุดยาวด้วย เห็นทีเราต้องหาที่พักคืนนี้ และพรุ่งนี้ค่อยเดินทางค่ะ” หญิงสาวรายงานให้เขารู้ คนอย่างกฤษกรหากไม่พอใจเขาจะโพล่งขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้า แต่ถ้าเงียบคือการตกลงหรือยอมรับ “เดี๋ยวพิ้งค์มานะคะ” หญิงสาวรีบติดต่อรถเช่าของบริษัทอื่น ไม่นานนักเธอก็ได้รถตามต้องการ ก่อนจะจัดการขนสัมภาระทุกอย่างขึ้นรถคันใหม่แล้วกลับมาปลุกเขา ชายหนุ่มเหลือบมองป้ายชื่อบริษัทบนรถที่กำลังซ่อมแล้วส่ายหน้า ความประทับใจสิบครั้งเทียบไม่ได้กับความผิดหวังแค่ครั้งเดียว “ต่อไปไม่ต้องใช้บริการของบริษัทนั่นอีก” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ “คาดเข็มขัดด้วยนะคะ” “ทำไมไม่ใช้บริการคนขับด้วยเลยล่ะ” เขาถามอย่างฉงน เมื่อเห็นเธอประจำคนขับเอง “ช่วงหยุดยาวน่ะค่ะ รถเต็มคนขับก็เต็ม โชคดีที่พิ้งค์พอมีเพื่อนที่รู้จักบ้างน่ะค่ะ” เป็นความโชคดีที่เธอมีเพื่อนเกือบทุกจังหวัด เพราะตอนเรียนพชิรานั้นเป็นที่รักของเพื่อนฝูง เธอเรียนเก่ง อัธยาศัยดีจนใครพบเห็นก็รัก แต่น่าเสียดายที่คนดีและเก่งอย่างเธอกลับไม่เคยมีความรักกับเขาเลยสักครั้ง หญิงสาวมองกระจกหลังเมื่อเจ้านายหนุ่มเอนตัวลงแล้วหลับตา เธอจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวรถออกสู่ถนนกว้าง เป้าหมายคือโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของเชียงใหม่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะมีห้องว่าง แต่การได้ร่วมงานกับกฤษกรตลอดระยะเวลาเกือบสองปี ทำให้เธอรู้ว่า... ... ทุกอย่างต้องเริ่มที่คำว่าดีที่สุด “ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ เดี๋ยวพิ้งค์จะขับรถถามไปเรื่อยๆ นะคะ” เขาไม่ตอบ เธอชักไม่มั่นใจว่าเขาหลับไปแล้วหรือไม่อยากจะคุยกันแน่ หญิงสาวยกนาฬิกาขึ้นดูท่ามกลางความกดดัน กฤษกรต้องนอนวันละเจ็ดชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ตอนนี้ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดใจ ช่วงหยุดยาวเทศกาลนี่ไม่ดีเอาเสียเลย ทั้งรถติด ทั้งที่พักเต็ม ลูกค้าก็มานัดเอาวันนี้ ซ้ำร้ายรถก็เสีย มันเป็นความโชคร้ายเสียยิ่งกว่าอะไร พชิราขับรถออกมานอกเมืองหลีกหนีความวุ่นวาย และที่สำคัญเธอมั่นใจว่าโรงแรมดีๆ นั้นคงเต็มหมดแล้ว หญิงสาวลองเซิร์จหาที่พักจากอินเตอร์เน็ตและก็ได้ที่ถูกใจ เธอรีบสอบถามและก็น่ายินดีที่มีห้องว่างสองห้องพอดี พชิราเร่งความเร็วเพื่อไปให้ทัน เพราะช่วงเทศกาลใครดีใครได้ เธอแทบไม่แตะเบรกสักนิดจนถึงที่หมาย จึงรีบลงจากรถแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังเคาน์เตอร์ต้อนรับ “สวัสดีค่ะ ฉันพชิรานะคะ ที่โทรมาสอบถามเรื่องห้องพักเมื่อสักครู่” เธอเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย “สิบห้านาทีที่แล้วน่ะค่ะ” หญิงสาวขยายความ “สักครู่นะคะ” เธอไม่แน่ใจว่าใช่พนักงานคนเดียวกันกับที่รับสายหรือไม่ แต่รอยยิ้มที่ผุดอยู่บนใบหน้าเริ่มหุบลง จนคนรอใจคอไม่ดี “ตอนนี้ห้องพักของเราเหลือเพียงหนึ่งห้องเท่านั้นค่ะ เป็นเตียงเดี่ยวขนาดคิงไซส์ อยู่บนชั้นที่แปดค่ะ ที่นี่มีบริการอาหารเช้าตั้งแต่หกโมงจนถึงสิบโมงเช้า มีสระว่ายน้ำ รวมถึงมีสปาไว้ต้อนรับด้วยค่ะ” น้ำเสียงฉะฉานอธิบายทุกอย่างโดยละเอียด เพราะมั่นใจว่าเธอคงไม่ปฏิเสธ พชิราหน้าเจื่อนลง หญิงสาวพ่นลมหายใจอีกครั้ง เมื่อเธอไม่สามารถเข้าพักที่นี่ได้แม้ว่ามันจะถูกใจก็ตาม “ขอบคุณมากนะคะ ฉันคงมาช้าไป” เธอไม่ได้โทษใครและเข้าใจดีแต่ก็อดเสียดายไม่ได้ อีกทั้งยังรู้สึกเมื่อยล้าเต็มทน เมื่อเช้าก็ตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อมายังสนามบินและเธอก็ไมได้งีบหลับเลย งานของกฤษกรคือพลาดไม่ได้ และเธอก็ยังไม่พร้อมจะหางานใหม่ในช่วงที่เศรษฐกิจย่ำแย่แบบนี้ “เอาห้องนี้แหละครับ” กฤษกรเป็นคนตกลงเอง ทำเอาเลขาสาวถึงกับหันขวับ “ฉันอยากพักเต็มทีแล้ว ถ้ารอให้เธอขับรถแวะถามไปเรื่อยๆ ฉันคงได้นอนเอาตอนเช้า” เขาพูดเพียงเท่านั้น แล้วจัดการส่งเอกสารพร้อมบัตรเครดิตให้พนักงานต้อนรับ ที่ยังคงอึ้งและทึ่งในความหล่อเหลานั้น กฤษกรไม่ได้เขินอาย เขาชินต่อสายตาชื่นชมของบรรดาพวกผู้หญิงที่มองเป็นปกติ “เอ่อ...” พชิราถึงกับพูดไม่ออก “ฝากช่วยเอากระเป๋าไปให้ฉันที่ห้องด้วย ฉันอยากอาบน้ำ” เขายื่นกุญแจรถให้หญิงสาว “ค่ะ” เธอรับคำแล้วเดินกลับไปที่รถ ส่วนเขาเดินตามพนักงานต้อนรับไปยังห้องพักก่อน