@30 นาทีต่อมา
"เบลล์ทานน้ำก่อน..
"..............."
"เบลล์ช่วยคุยกับครามหน่อยได้ไหม บอกครามทีว่าเบลล์เป็นอะไร
"เบลล์ไม่ได้เป็นอะไร
"ไม่เป็นอะไร แล้วทำไมถึงมีท่าทีเฉยชากับครามแบบนี้
"คราม...เราเลิกกันเถอะ
ผมหยุดนิ่งทันทีที่ได้ยินคำบอกเลิกของเบลล์ ในหัวผมมันมืดสนิท ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าสาเหตุมันเกิดจากอะไร ก่อนไปเข้าห้องน้ำเรายังคุยกันดีดีอยู่เลย ปกติเบลล์จะเป็นคนที่ยอมฟังผมเสมอ ถึงจะโกรธผมมากเท่าไหร่แต่เธอก็ยอมรับฟัง แต่ครั้งนี้ผมไม่รู้จริงๆ ทำไมเมียของผมถึงได้ดูเฉยชากับผมขนาดนี้ สายตาที่มองมามันดูเปลี่ยนไปจากเดิม
"ไม่...ครามไม่เลิก...."
น้ำเสียงของผมสั่นเครือ ใจเต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดออกจากอก ใบหน้าของผมเต็มไปด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ ดวงตาแดงก่ำของผมจับจ้องไปที่คนตัวเล็กที่หลีกหนีสายตาผมทุกครั้ง
"ทำไมอ่ะเบลล์...เกิดอะไรขึ้นบอกครามหน่อยได้ไหม
เสียงผมเจือความเจ็
