โจอี้ที่มาร่วมงานด้วย เดินออกมาสูดอากาศด้านนอก สายตาคมเหลือบไปเห็นปรียาภัทรที่กำลังนั่งจับเจ่าอยู่ที่โซฟาด้านหน้าห้องจัดเลี้ยง ร่างสูงจึงเดินตรงดิ่งเข้าไปหาหญิงสาว
“นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” โจอี้เอ่ยขึ้น เมื่อเขาเดินมาหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาว
ปรียาภัทรช้อนสายตาขึ้นมอง ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นโจอี้
“ตามสบายเลยค่ะ”
เมื่อหญิงสาวเอ่ยอนุญาต โจอี้จึงส่งยิ้มบางๆ ให้เธอ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งโซฟาอีกตัวที่ติดกับตัวที่หญิงสาวกำลังนั่งอยู่
“งานไม่สนุกเหรอ คุณถึงได้ออกมาข้างนอก” โจอี้เป็นฝ่ายชวนคุยก่อน เพราะอีกฝ่ายเพียงแต่ส่งยิ้มบางๆ มาให้เขาเพียงเท่านั้น
“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่รู้สึกเมื่อยนิดหน่อยเลยออกมายืดเส้นยืดสาย” ปรียาภัทรเลี่ยงที่จะบอกความจริง เลยหาเหตุผลที่น่าจะเป็นไปได้มากล่าวอ้าง
“งั้นเหรอครับ”
“เอ่อ…แล้วคุณละคะ ทำไมถึงได้ออกมาข้างนอก”
“คงรู้สึกแบบเดียวกันกับคุณมั้งครับ” โจอี้ว่า พร
