“เคยสิ…แม่เคยเห็นมันหลายครั้งแล้ว ตอนที่แวะไปหาคุณพ่อที่โรงแรม…ไทเลอร์ก็เหลือเกิน ไม่น่ารับผู้หญิงแบบนี้เข้ามาทำงาน”
รพีพรรณบอกด้วยน้ำเสียงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนลูกสาว
“หนูจะทำยังไงดีคะ…”
สโรชาเสียงเครือ
“ผู้หญิงแพศยาแบบนี้เห็นทีว่าจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้…”
ด้วยน้ำเสียงและแววตาเยือกเย็น รพีพรรณเอ่ยพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม ดวงตาเรียวยาวหรี่ลงอย่างครุ่นคิด…หาวิธีกำจัดแอลลี่ให้พ้นไปจากเส้นทางรักของลูกสาว
“คุณแม่จะทำอะไรคะ”
สโรชาตกใจ ดวงตาของรพีพรรณขุ่นเขียวจนน่ากลัว
“บางทีเราอาจจะไม่ต้องลงมือเอง…ทำไมไม่ยืมมือคนอื่นล่ะลูก…คนที่จะได้ประโยชน์ร่วมกับเราจากแผนการนี้”
มารดาถามให้คิด น้ำเสียงนิ่งและลุ่มลึก แผนการแยบยลผุดวาบขึ้นมาเวียนวนอยู่ในหัว
“…” สโรชานิ่วหน้า เธอยังไม่เข้าใจที่มารดาพูดอยู่ดี
“ก็ ‘การันย์’ เพื่อนรักของไทเลอร์ยังไงล่ะลูก…ทำไมไม่รู้จักใช้เขาให้เป็นประโยชน์”
คำพูดนั้นทำให้
