เมื่อข้าเป็นนางเอก ที่อยู่ในร่างของนางร้าย

ผ้าลายเมฆมงคล

แม้อี้อันนางจะเอ่ยเตือนไว้แล้ว แต่เมื่อนางนำของออกมาจากมิติ บิดามารดา รวมถึงไป๋หยางต่างก็กระโดดลุกขึ้นหนีจากที่นั่งด้วยความตกใจ

“เจ้าทำได้อย่างไร อันเออร์” ต้าหวงร้องถามบุตรีของตนอย่างตื่นตกใจ

“ข้าได้รับแหวนเก็บของมาจากท่านต้าซื่อที่ภพใหม่เจ้าค่ะ ท่านให้สิ่งนี่แก่ข้าก่อนที่จะกลับมาที่นี่” นางไม่ได้พูดเรื่องว่านางมีมิติที่สามารถเข้าออกได้

เพียงแค่นี้ครอบครัวของนางก็ตื่นตกใจจนต้องตั้งสติกันอยู่นาน เมื่อทุกคนได้สติแล้ว หงซื่อเดินเข้ามาผ้าสีแดงพับใหญ่ที่อี้อันนางนำออกมา

จะเรียกว่าพับเช่นที่นางเคยเห็นก็คงไม่ถูกนัก เพราะที่อี้อันนางนำออกมามันมีความยาวมากกว่าผ้าพับที่วางขายอยู่ในเมืองหลายเท่านัก

“ผ้าพับนี้งามนัก” หงซื่อลูบคลำอย่างพอใจ ถึงว่าบุตรีของนางถึงบอกว่าผ้าในร้านขายผ้าไม่มีพับใดที่ถูกใจนางเลย

อี้อันนางนำออกมาอีกหลายสี เพื่อตัดชุดให้ทุกคนในครอบครัวของนาง

“นำไปให้อาชางด้วยดีหรือไม่” หงซื่อเอ่ยถาม เพราะหากถึงวันงานว่าที่บุตรเขยของนางใช้ผ้าธรรมดาคงได้ไม่เหมาะเมื่อยืนอยู่ข้างของอี้อัน

“แล้วแต่ท่านแม่เจ้าค่ะ” นางไม่มีความคิดเห็นในเรื่องนี้จึงได้แต่ปล่อยให้มารดาจัดการ

หงซื่อเห็นใจสองพี่น้องที่ใช้ชีวิตเพียงลำพัง หากทั้งคู่ยังเหลือบิดามารดาสักคน เรื่องการจัดการแต่งนางคงไม่ห่วงมากเพียงนี้

“แต่เรื่องนี้ ลูกขอท่านพ่อ ท่านแม่ อย่าได้บอกฉีเออร์ ได้หรือไม่เจ้าคะ” นางมองบิดามารดาอย่างขอความเห็นใจ

นางไม่อยากเกี่ยวข้องกับซูฉีและรุ่ยเหิงอีกแล้ว หากทั้งสองรู้เรื่องความลับของอี้อันไม่รู้ว่าจะนำความยุ่งยากมาให้นางมากเพียงใด

“เรื่องนี้เจ้ามิต้องกังวล พ่อกับแม่ไม่มีทางพูดเด็ดขาด อาหยางเจ้าก็อย่าได้หลุดปากพูดออกไปเล่า มิเช่นนั้นพี่สาวของเจ้าคงได้ถึงคราวเคราะห์เสียแล้ว” ต้าหวงหันไปจ้องบุตรชายของตนอย่างดุดัน

“ข้าไม่พูดอย่างแน่นอนขอรับ” ไป๋หยางเมื่อรู้ว่าพี่สาวคนโตที่อยู่กับเขาในตอนนี้คือวิญญาณของพี่รอง จึงได้แต่มองนางอย่างเห็นใจ

อี้อันลูบหัวน้องชายอย่างรักใคร่ ก่อนที่จะนำขนมด้านในมิติออกมาให้เขาได้กิน ไป๋หยางดวงตาทอประกายอย่างยินดี

ขนมที่พี่สาวนำออกมาล้วนแปลกตา จนเขาอยากจะนำไปอวดสหายในหมู่บ้านให้ได้เห็น แต่ติดที่เรื่องของพี่สาวมิอาจบอกให้ผู้ใดได้รู้ได้ เขาจึงได้แต่นั่งกินอย่างเสียดายที่สหายคนอื่นมิได้กินกับเขาด้วย

อี้อันกลัวว่าขนมที่นางนำมาด้วยจะหมดลงอย่างรวดเร็วเพราะน้องชายของนาง นางจึงให้เขากินเพียงสองอย่างเท่านั้น จะได้มีกินอีกหลายๆ ครั้ง

แต่อี้อันนางไม่รู้เลยว่า ของที่นางนำมาในตอนแรกไม่มีทางหมดลง เมื่อนางนำออกมา ทุกอย่างจะกลับมามีจำนวนเท่าเดิม

หงซื่อให้สามีช่วยยกผ้ากลับเข้าไปเก็บในห้องให้นาง อี้อันกลับเข้าไปในห้องของนางเพื่อพักผ่อน นางเข้าไปในมิติ เพื่อจะเข้าไปเลือกลายผ้าที่ปักไว้เรียบร้อยแล้วออกมาตัดชุด

“เฮ้ยย” เมื่อเห็นกองผ้าพับมีจำนวนเท่าเดิม นางก็ร้องออกมาอย่างตกใจ และเริ่มสำรวจขนมที่นางเคยนำออกไปกิน ก็พบว่ามีจำนวนเท่าเดิมไม่ได้ลดลงเลย

อี้อันมองของที่กองเป็นภูเขาต้องหน้าอย่างเศร้าใจ หากนางรู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแรก นางจะไม่ซื้อทุกอย่างจนเงินในบัญชีที่สะสมมาหมดเกลี้ยงอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็เหลือไว้ให้คุณพ่อคุณแม่ของนางในภพใหม่ได้ทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด

เมื่อนางเลือกผ้าได้จึงคิดที่จะออกจากมิติ แต่ตาของนางก็ไปสะดุดกับผ้าสีแดงปักลายเมฆมงคล เมื่อนึกถึงคำพูดของมารดาที่จะนำผ้าไปให้เต๋อชางได้ตัดในวันงาน นางจึงนำติดมือออกไปด้วย

วันต่อมาเมื่อทั้งหมดกินอาหารเช้าเรียบร้อย หงซื่อจึงคิดที่จะไปเยือนเรือนของเต๋อชางที่อยู่ท้ายหมู่บ้านกับไป๋หยาง

“ท่านแม่ ข้าว่าผ้าลายนี้น่าจะเหมาะกับเต๋อชางเจ้าค่ะ” อี้อันนำผ้าออกมาให้หงซื่อ

“จริงอย่างที่เจ้าว่า เช่นนี้ก็เพียงแค่ตัดไม่ต้องปักลายใหม่”

“เอาไปให้ถังเออร์ด้วยเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรผ้าที่ข้านำมาก็มีอีกมาก”

“เช่นนั้นแม่นำไปหลายพับเสียหน่อย” หงซื่อเอ่ยอย่างกระตือรือร้น หากไม่ได้เต๋อชางช่วยอี้อันนางขึ้นมาจากน้ำ นางคงได้เสียบุตรีไปแล้ว อีกอย่างต่อไปเต๋อชางก็ต้องมาเป็นบุตรเขยของนาง เมื่อมีเสื้อผ้าดีๆ ใส่ในวันงานผู้ใดก็มิอาจดูแคลนเขาได้

หงซื่อนางตัดผ้าออกมาเป็นพับๆ ไว้แล้ว เพื่อที่จะสะดวกเมื่อนำออกไปให้เต๋อชาง อี้อันนางยังนำขนมที่ดูไม่แปลกตามากนัก ออกมาห่อใส่ห่อผ้าแล้วให้ไป๋หยางนำไปฝากหมิ่นถังอีกด้วย

เต๋อชางที่เพิ่งกลับจากป่า กำลังล้างเนื้อตัวอยู่ที่หลังเรือนก็ได้ยินเสียงร้องเรียกอยู่ที่หน้าเรือนของตน หมิ่นถังเดินมาเปิดประตูเรือนก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นหงซื่อและไป๋หยางหอบข้าวของมาเต็มมือ

“เข้ามาด้านในก่อนขอรับ” หมิ่นถังรีบช่วยทั้งสองถือของเข้าไปด้านใน

หงซื่อมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเห็นใจ เขาทั้งซูบผอม ใบหน้าซีดเหลือง เพราะป่วยมานานจนไม่อาจออกจากเรือนไปเล่นเช่นเด็กคนอื่นได้

เต๋อชางรีบแต่งตัวแล้วออกมาพบหงซื่อที่นั่งรอเข้าอยู่ในเรือนแล้ว เมื่อเห็นข้าวของที่นางนำมาก็อดที่จะมองอย่างสงสัยไม่ได้

“ท่านป้า ท่านนำของมามากเพียงนี้เพื่ออันใดขอรับ” เต๋อชางเม้มปากแน่น เรื่องชุดแต่งงานเขาคิดจะเข้าเมืองไปซื้อหลังจากที่เข้าป่าล่าสัตว์ในอีกสองสามวันข้างหน้า

“อันเออร์นางได้ผ้ามาหลายพับ จึงนำมาแบ่งให้เจ้ากับถังเออร์ได้ตัดชุด” นางยิ้มให้สองพี่น้อง

“นี่ พี่ถัง ขนมที่พี่ใหญ่ข้าให้มาอร่อยยิ่งนัก ท่านลองชิมดู” ไป๋หยางรีบเปิดห่อผ้าของเขาออก แล้วยื่นไปให้หมิ่นถังได้ลองกิน

หมิ่นถังหันไปมองพี่ชายเหมือนจะเอ่ยถามว่าเขาสามารถกินได้หรือไม่ เมื่อเห็นว่าเต๋อชางพยักหน้า เขาจึงยื่นมือไปหยิบขนมเข้าปาก

“อร่อยจริงด้วย” เขาเอ่ยกับไป๋หยาง

“อร่อยท่านก็กินให้มากหน่อย พี่ใหญ่ข้านางยังมีอีกมาก” ไป๋หยางยืดอกอย่างภูมิใจ เมื่อเอ่ยถึงพี่สาวของตน

“ของมากเพียงนี้ ข้ารับไม่ได้ขอรับ” เต๋อชางมองกองผ้า แล้วเอ่ยอย่างเกรงใจ เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าผ้าที่หงซื่อให้มีราคามากเพียงใด

“เจ้ารับไว้เถิด อันเออร์ นางเลือกลายผ้าด้วยตนเอง” หงซื่อส่งผ้าสีแดงลายเมฆมงคลให้เต๋อชางได้ดู