ตลอดที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวทำพิธีบอกลาบิดามารดา ซูฉีกำมือแน่นอย่างมีโทสะ ดวงตาของนางจ้องไปที่คู่บ่าวสาวอย่างโกรธแค้น
“ข้าหวังเต๋อชาง จะดูแลและถนอมไป๋อี้อันอย่างดี มิยอมให้ผู้ใดมารังแกนาง ข้าขอสาบานกับท่านพ่อตา ท่านแม่ยายขอรับ” อี้อันเม้มปากแน่น
นางมาได้สติเมื่อถูกมือหนาจับที่มือของนางแน่น เหมือนเป็นคำมั่นสัญญาที่เขาได้บอกกับนางด้วย เพราะไม่เห็นใบหน้าของเขา นางจึงได้แต่บีบมือของเขาตอบเหมือนว่านางรับรู้สิ่งที่เขาสาบาน
ซูฉีมองอี้อันด้วยความอิจฉา ตอนที่รุ่ยเหิงแต่งนาง มิได้เอ่ยคำสาบานเช่นนี้ออกมา นางอยากจะเขาไปกระชากชุดเจ้าสาวที่ล้ำค่าของอี้อันทิ้งใจจะขาด
รุ่ยเหิงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ความรู้สึกของเขาราวกับถูกแย่งของรักไปเสียอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่เจ้าสาวที่อยู่ข้างเต๋อชางเป็นอี้อันมิใช่ซูฉีเสียหน่อย
เต๋อชางประคองอี้อันนางออกจากเรือนก่อนจะพานางขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่เรือนท
