เมื่อข้าเป็นนางเอก ที่อยู่ในร่างของนางร้าย

เตรียมตัว

เช้าวันต่อมานางไม่ได้ไปที่มหาลัย แต่ให้คนขับรถพาไปที่ตลาดแทน อี้อันซื้อเมล็ดพันธุ์ผักมากมายทั้งยังมีสมุนไพรอีกหลายชนิด ที่นางคิดว่าหากต้องย้อนกลับไปในภพเดิม จะเป็นประโยชน์ต่อนาง

เพราะนางเริ่มที่จะคุ้นชินกับอาหารในภพปัจจุบันแล้ว หากย้อนกลับไปก็ควรจะมีพริก มะนาว ที่พบก่อนยังหาได้ยาก อีกอย่างคือเครื่องปรุงที่นางจะขาดไม่ได้

อย่างน้อยนางก็สามารถเปิดร้านอาหาร หรือขายเครื่องปรุงรสให้กับเหลาอาหารเพื่อหารายได้ ยิ่งคิดว่าตอนจบในนิยาย นางแทบจะต้องแบมือขอเศษเงินของรุ่ยเหิงอยู่ตลอด ก็ยิ่งหวาดกลัวความจนที่ทำให้นางเกือบอดตายอยู่ที่ท้ายจวน

แต่หากย้อนกลับไปได้ นางต้องไม่เป็นเช่นตอนจบในนิยายเรื่องนั้นอย่างแน่นอน ถึงสุดท้ายรุ่ยเหิงกับตู้ซื่อที่ได้รับผลกรรมถูกประหาร แต่เรื่องของซูฉีกับไม่มีผู้ใดเอ่ยถึงนางสักนิด มันน่ารันทดสุดๆ

อี้อันให้ลุงคนขับรถรออยู่ที่ลานจอดรถ ไม่ต้องตามนางมาด้านใน เมื่อให้เจ้าของร้านไปส่งของตามที่ระบุแล้ว อี้อันก็กลับออกจากตลาดไป

อี้อันนางมีตึกที่ใช้ทำงานเรื่องเสื้อผ้าของนางเอง เพราะเรื่องที่นางสามารถออกแบบเสื้อผ้าจนมีชื่อเสียงตั้งแต่อายุยังน้อย บิดามารดาจึงยกตึกให้นาง เพื่อไว้ใช้ทำงานโดยเฉพาะ

อี้อันไปที่ตึกของนาง และบอกให้คนขับรถกลับไปที่บ้านได้เลย นางจะเดินทางกลับด้วยตนเอง เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่อี้อันทำเช่นนี้ คนขับรถจึงกลับไปก่อนอย่างไม่สงสัย

ของทั้งหมดถูกส่งตามหลังนางมาไม่นาน อี้อันให้คนส่งของยกไว้ที่ด้านล่างเท่านั้น ของที่กองจนแทบไม่มีที่เก็บ เกือบจะล้นออกมาด้านนอกของตึก เมื่อคนส่งของกลับไปแล้ว อี้อันก็เก็บทุกอย่างเข้าไปด้านในมิติของนาง

หากคนส่งของย้อนกลับมาในตอนนี้คงได้ตกใจจนเสียสติ เพราะเวลาไม่ถึงห้านาที ของที่กองเป็นภูเขาลูกย่อมๆ หายไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่มาก่อน

ยังดีที่อี้อันนางซื้ออุปกรณ์การเกษตรมาด้วย เมื่อลองลงมือขุดดินก็พบว่า ดินที่ขุดไม่ได้แข็งอย่างที่คิด นางขุดได้แปลงผักขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่หนึ่งแปลง แต่อี้อันยังไม่เหนื่อยสักนิด เหมือนกับว่านางไม่ได้ลงแรงเสียอย่างนั้น

อี้อันขุดไปได้สามแปลงก็ลงมือหว่านเมล็ดพริกกับลงต้นมะนาวก่อน เพราะทั้งสองอย่างล้วนใช้เวลาในการเติบโต นางใช้น้ำในบ่อรดที่ต้นไม้ เมื่อเสร็จแล้วจึงได้ล้างมือที่บ่อก่อนที่จะออกจากมิติ เพราะกลัวว่าจะมืดค่ำเสียก่อน

แต่เมื่อออกไปด้านนอกก็ต้องแปลกใจ เพราะจากเวลาหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ทำให้นางรู้ว่า ที่นางเข้าไปอยู่ด้านในมิติเป็นเวลาหลายชั่วโมง ด้านนอกเพิ่งจะผ่านไปเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

อี้อันเลือกที่จะกลับบ้านทันที ถึงอย่างไร เมื่ออยู่ที่บ้านนางจะเข้าไปอยู่ในมิติเป็นเวลานานเพียงใดก็ได้

คนขับรถเมื่อเห็นว่าเพียงหนึ่งชั่วโมงที่เขากลับถึงบ้านคุณหนูก็ตามมาเสียแล้ว

“คุณหนู ทำไมไม่ให้ลุงรอรับเลยครับ”

“หนูไม่คิดว่าจะเสร็จเร็วค่ะ” เมื่อฟังคำของอี้อันก็ไม่ได้ติดใจอะไร

อี้อันบอกป้าแม่บ้านว่านางจะไม่กินมื้อเย็น เพราะอยากจะพักผ่อน แล้วกลับเข้าไปที่ห้องนอนของตนทันที

เมื่ออี้อันเข้ามาด้านในมิติอีกครั้ง นางก็ต้องอ้าปากค้างอย่างตกใจ ต้นพริกกับมะนาวที่เพิ่งลงปลูกไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้เริ่มจะโตถึงหัวเข่าของนางแล้ว

“หรือจะเป็นน้ำวิเศษ” คิ้วสวยขมวดแน่น จ้องมองไปที่บึงน้ำอย่างสงสัย

แต่ความสงสัยเรื่องบ่อน้ำคงต้องหยุดไว้ก่อน ด้านหน้าของอี้อันมีเรือนสี่ประสานเกิดขึ้นมาเมื่อใดก็ไม่รู้ ครั้งที่แล้วที่เข้ามานางก็ไม่เห็นว่าจะมีเรือนอยู่ด้วย

ในตอนแรกคิดว่าจะต้องซื้อบ้านสำเร็จรูปเข้ามาด้านในเสียแล้ว อี้อันเดินเข้าไปสำรวจเรือนสี่ประสานอย่างสนใจ เรือนหลักมีห้าห้องนอน แถมมีห้องน้ำอยู่ในตัว

แต่ที่น่าประหลาดใจที่สุดเห็นจะเป็นเครื่องเรือนและข้าวของทุกอย่าง เหมือนในบ้านที่นางอยู่อาศัย เพียงแต่ด้านนอกที่ต่างออกไปเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นเรือนด้านข้างทั้งสองเรือนที่ข้าวของก็พร้อมใช้ ห้องครัว ห้องซักล้าง ยังมีสิ่งอำนวยความสะดวก เหมือนกับว่ายกบ้านของนางเข้ามาไว้ด้านในแบบนั้นเลย

แต่สิ่งที่น่าสงสัยที่สุดเห็นจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างมันสามารถใช้งานได้จริง โดยไม่ต้องพึ่งพาไฟฟ้าให้ลำบาก

“สวรรค์ มันจะเกินไปแล้ว” อี้อันยกมือขึ้นปิดปากอย่างตื่นตกใจ

ในห้องหนังสือยังมีหนังสือที่เหมือนกับของนางทุกอย่าง โดยที่ไม่ต้องนำของด้านนอกเข้ามาด้านในอีก

เมื่อเห็นเช่นนั้น อี้อันก็เริ่มมีความคิดที่จะออกไปหาซื้อหนังสือมาเพิ่มเติม อย่างน้อยเรื่องที่นางทำไม่ได้ ในหนังสือก็มีบอกทุกสิ่ง มีความรู้ไว้ดีที่สุด

อี้อันไม่รู้ว่าเวลาของนางในภพนี้เหลืออีกมากน้อยเพียงใด ในตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ก็เดินทางไปต่างเมืองเพื่อดูกิจการของที่บ้าน อี้อันกลัวไม่ได้บอกลาพวกเขานางจึงเขียนจดหมายทิ้งไว้ที่ห้องหนังสือ

ครั้งนี้อี้อันขับรถออกไปซื้อของด้วยตนเองที่ห้างสรรพสินค้า นางต้องการของใช้ส่วนตัวที่ไม่อาจหาได้ในภพเก่า ไม่ว่าจะเป็นผ้าอนามัย ชุดชั้นใน เครื่องอาบน้ำ ครีมทาผิว

เพราะนางเคยใช้ชีวิตในยุคโบราณมานานหลายปี จึงรู้ถึงสภาพอากาศ ข้าวของเครื่องใช้ที่หาได้ยาก จึงรู้ว่าควรจะนำสิ่งใดไปมากเสียหน่อย

เมื่อพนักงานคิดเงินต่างตกใจกับข้าวของที่อี้อันนางซื้อ รถเข็นที่เต็มไปด้วยของใช้นับยี่สิบคันถูกเข็นเข้ามาในช่องคิดเงิน

ในเมื่อไม่อาจนำเงินไปด้วยได้ อี้อันนางจึงคิดจะใช้ซื้อของที่เกิดประโยชน์กับนางมากที่สุด พนักงานช่วยขนของไปส่งที่รถของอี้อัน เมื่อเห็นว่านางนำมาเพียงรถหรูคันงาม ต่างก็ทำหน้าประหลาดใจว่าของที่ซื้อต้องขนกี่เที่ยวกัน

“ฉันเรียกรถมารับของแล้วค่ะ พวกคุณทิ้งไว้ตรงนี้ได้เลย” อี้อันยิ้มขอบคุณพนักงาน

อี้อันให้รถไปส่งของไว้ที่ตึกทำงานของนาง จากนั้นนางจึงเริ่มไปซื้อข้าวสาร น้ำตาล เกลือ อีกครั้ง เพราะครั้งที่แล้วนางคิดว่าสิ่งที่นางซื้อมายังไม่มากพอ