“แม่ผม…ไปไหนกันแน่ครับ
คุณย่าเอาแม่ไปไว้ไหน?”
เขาถามย้ำอีกครั้ง
ส่วนคุณหญิงย่าหลับตาลงช้า ๆ เหมือนยอมรับว่าไม่สามารถปิดบังต่อไปได้อีก หญิงสูงวัยถอนหายใจยาว สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าลึก
ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัด
“แม่ของแก…
เธอกลับมาเมืองไทยตอนที่เวย์เดนอายุแค่ห้าขวบ...
ตอนนั้นเวย์เดนป่วยหนัก
เธอพาเขาไปหาหมอกับพ่อของแก…ลูกชายของฉัน”
มาร์คัสขมวดคิ้ว สายตาเริ่มสั่นไหว
“แล้วเกิดอะไรขึ้น…?”
คุณหญิงย่าสายตามองไกลออกไป เหมือนเห็นภาพวันเก่า
“ตอนขากลับ รถพวกเขาถูกดักโจมตี
เป็นการลอบสังหารที่ฉันไม่เคยคาดคิดว่าจะเกิดเร็วขนาดนั้น
พ่อของแก…ถูกยิงเสียชีวิตคาที่
แต่แม่ของแก…หายไป ไม่เจอแม้แต่ศพ หรือไม่เจอหลักฐานบ่งชี้ว่าใครลักพาตัวไป”
คนฟังถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ตอนนั้นเขาคิดว่าแม่เขาทิ้งไป จนเขาเองก็ป่วยเป็นโรคสองบุคลิกไม่มีทางรักษา
“หายไป? คุณย่าล่ะ เคยตามหาแม่ไหม?”
คุณหญิงย่าพยัก
