กชณิชารีบแต่งตัวแล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของธามนิธิในเวลาเกือบจะสองทุ่มหญิงสาวแทบไม่มีแรงจะก้าวขาแต่ก็พยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด เธอกลับมาเก็บของที่โต๊ะทำงานจะกดลิฟต์และลงมายังด้านล่าง ตอนนี้ทั้งตึกเงียบสนิทมีแค่เธอคนเดียวที่อยู่ในบริษัท
เมื่อลงจากลิฟต์เธอก็เดินออกมาจากบริษัทคิดว่าจะไปนั่งรอรถเมล์แต่ธามนิธิก็ขับรถผ่านมาเสียก่อน
“ขึ้นมาสิเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะเกรซกลับเองได้”
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยผมบอกให้ขึ้นหรืออยากจะให้คนอื่นเห็นว่าเราออกไปไหนด้วยกัน” ธามนิธิแกล้งขู่ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเวลานี้พนักงานจะกลับบ้านกันหมดแล้ว
“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวหันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นใครอยู่ในนี้ก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งคู่กับเขาทันที
“หอพักอยู่ที่ไหน”
“คุณธามไม่ต้องไปส่งเกรซที่หอพักหรอกค่ะ ส่งที่ป้ายรถเมล์ก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ที่หอพักนั่นมีพนักงานในบริษัทของคุณธามเยอะค่ะ”
“บอกมาว่าหอพักอยู่ไหนอย่าเ
