ตอนที่ 57 มีสักวันที่ชีวิตจะเปี่ยมสุข
สายจนเกือบเที่ยง จึงปรากฏคนทั้งสองออกมาจากห้อง
ลู่ปิง อี้หนิง และเฉียวเจียวต่างปรายตามองไปยังโต๊ะอาหาร ภาพหรงจือหยางกับม่านเวยอิงกำลังทานอาหารนั่นดูอบอวลไปด้วยไอหมอกความรักสีชมพูทำให้ตาพวกเธอพร่ามัวมองอะไรไม่ชัด
ชายหนุ่มหน้าตาดีองอาจคมเข้ม วาจาก็ดี กริยาก็ดี ทั้งเอาอกเอาใจเพียงนั้น แม้ใจของม่านเวยอิงจะแข็งดั่งภูผาก็มิอาจต้านทาน เฉียวเจียวหันมาสบตาเพื่อน เธอพลันคิดได้ควรจะมีธุระออกไปข้างนอก
“...ฉันจะกลับบ้าน เอ่อ...จะออกไปซื้อของฝากสักหน่อย”
ดวงตาของอี้หนิงเบิกกว้างขึ้น “ฉันไปด้วย ฉันก็จะซื้อของฝากเหมือนกัน” ลู่ปิงก็ลุกขึ้นตามทั้งสองคนทันที
ที่พักใหม่ทั้งอยู่กลางย่านธุรกิจและท่องเที่ยวของเมือง A ทั้งสามจึงพากันเดินเล่น ต่างคนต่างอยู่ในความคิดของตนเอง ไม่พูดคุยกันจนกระทั่งเดินมาถึงห้างสรรพสินค้า
เสียงโทรศัพท์ของลู่ปิงดังขึ้นทำให้พวกเธอตื่
