“เธอยังคงอยู่...มาตลอดสินะ”
เด็กสาวร่างโปร่งแสงพยักหน้า
ม่านเวยอิงยิ้มที่มุมปาก พูดขึ้น
“เมื่อก่อนไม่ปรากฏตัว ... ตอนนี้จะมาทวงร่างคืน? นั่นสิเธอคงอยากกลับไปกินเกี้ยวกุ้ง”
วิญญาณม่านเวยอิงส่ายหน้าพูด
“เปล่า...ฉันมาแค่มาลา”
ม่านเวยอิงเลิกคิ้วถาม
“คงไม่ใช่แค่มาลา...เธอต้องการอะไรกันแน่”
เด็กสาวยิ้มด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย
“ม่านเวยอิงเธอเป็นคนเก่งจริง ๆ เธอทายถูกฉันไม่ได้มาแค่มาลา ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวน”
ม่านเวยอิงแค่นเสียงเหอะในลำคอ “พวกเขาทำร้ายเธอขนาดนั้น เธอยังจะขอให้ฉันไปทำดีกับพวกเขาอีกหรอ ...สิ่งที่เธอหวังคือขอให้พวกเขาหันมามองเธออย่างนั้นหรอ เหอะ”
ม่านเวยอิงอยากจะซ้ำอีกหลายคำ งี่เง่า โง่งม ไร้เดียงสา จมปลัก แต่ก็เก็บอดกลั้นเอาไว้เมื่อเห็นสีหน้าอีกฝ่าย
ม่านเวยอิงพยักหน้าก้มลงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “พวกเขามีฉันในตอนที่ยังไม่พร้อม ตอนนั้นทุกอย่างก็ยังดี มันดีมาก ฉันได
