หลี่ซูจิงมองพินิจแววตาและสีหน้าที่คล้ายไม่ได้รับความเป็นธรรมของม่านเวยอิงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น
“ฉันคงทำให้คุณม่านลำบากใจ สินะคะ..เช่นนั้นเราเปลี่ยนไปดื่มชากันดีกว่าค่ะ”
ม่านเวยอิงเงยหน้าขึ้นแล้วตอบ
“ป่ะ..เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่กำลังคิดว่าท่านอยากจะวัดฝีมือฉันแบบไหน...เอ่อ..ความจริงแล้วจะแบบไหนก็ได้แต่จะรบกวนท่านสอนฉันก่อนจะได้ไหมคะ...ศิลปะการต่อสู้อะไรพวกนั้นฉันไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไร”
หลี่ซูจิงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจเจตนาของม่านเวยอิง
แต่ว่าให้สอน...นานมากเหลือเกินที่ไม่มีใครกล้าให้เธอสอน จะว่าไปม่านเวยอิงก็น่าจะเป็นลูกศิษย์ที่ไม่เลว รอยยิ้มของหญิงสาวกดลึก
“ได้สิ...แต่ว่าจะต้องมีการทดสอบร่างกายก่อนสักเล็กน้อยนะ..จะเป็นลูกศิษย์ฉันมันไม่ง่ายนะ”
“ได้สิค่ะ...เชิญท่านทดสอบได้เลยฉันพร้อมแล้ว” แววตามุ่งมั่นแฝงความซุกซนของเด็กสาวทำให้หลี่ซูจิงเกิดความฮึกเหิมคันไม้คันมือ
หลี่ซูจิงพาม่านเวยอิง
