หรงจือหยางจัดรถมารับสาว ๆ แล้วพาไปยังร้านอาหารที่มีห้องส่วนตัวไม่หรูหราเกิดไปแฝงความเรียบง่ายมีระดับ
ไป๋หลันและเด็กสาวที่มาด้วยตอนแรกก็มีอาการประหม่าพอเห็นม่านเวยอิงที่ท่วงท่าปกติจึงช่วยดึงให้พวกเขามีความมั่นใจมากขึ้น หลังจากเข้ามาถึงที่ห้องทานอาหารหลังนั่งลงเรียบร้อย หรงจือหยางก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"ต้องขอโทษที่นัดอย่างกะทันหันนะครับ”
“อ่ะค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่คุณให้เกียรติด้วยค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ...ผมสั่งอาหารไปแล้วบางส่วน เผื่อหิวจะได้ทานกันได้เลย แต่สั่งไปไม่กี่เมนูจะรบกวนคุณไป๋หลันช่วยสั่งเพิ่มอีกสักสองสามเมนูครับ”
เมื่อชายหนุ่มพูดเชิงขอร้องไป๋หลันจึงหยิบเมนูออกขึ้นมาเปิด ลู่ปิงและอี้หนิงเองก็หยิบเมนูเปิดออกดูหันไปกระซิบคุยกัน
“แม่เจ้าโว้ย!! ฉันจะสั่งอาหารจานละหมื่นหยวนกิน”
“นี่เบา ๆ หน่อย อย่าเด็ดขาดนะ กินเท่าที่มีก็พอ คราวหน้าจะไม่ได้มาอีกนะ”
ม่านเวยอิงยิ้มที
