“แน่ใจนะว่าจะไม่มาเรียกร้องหาความรับผิดชอบจากพี่ทีหลัง” พงศกรเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ เขาเองก็กำลังคิดหนักเรื่องรับผิดชอบเธอ แต่เมื่อเธอบอกเขาว่าไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ทำไมในหัวใจของเขารู้สึกหน่วงๆ และรู้สึกผิดต่อเธอขึ้นมาอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้
“แน่ใจค่ะ งั้นมิ้นท์กลับก่อนนะคะ หวังว่าเราจะยังคงเป็นพี่น้องกันได้นะคะ” ปารวีเอ่ยย้ำอีกครั้ง
“อือ....” ชายหนุ่มพยักหน้า ทำให้หญิงสาวลุกขึ้นเดินตรงไปที่ประตู ระหว่างที่เธอเดินไปที่ประตูนั้น ทำนบน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็เริ่มเอ่อไหลออกมาอย่างที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ กว่าจะทำตัวให้เข้มแข็งและเอ่ยออกไปอย่างนั้นได้มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เมื่อทำได้แล้วและตกลงกันด้วยดี น้ำตาเจ้ากรรมมันก็เลยพาลไหลออกมาอย่างที่สาวเจ้าไม่สามารถควบคุมมันได้
ปารวีเดินเร็วๆ เพื่อไปให้ถึงประตู ไม่อยากหันกลับมาให้เขาเห็นน้ำตาของตนเอง เมื่อเปิดประตูออกได้ เธอก็รีบวิ่งออ
