พรหมพ่ายรัก

พรหมพ่ายรัก : เล่าให้ใครฟังไม่ได้

หลังจากวันนั้นปารวีก็เหมือนวัวสันหลังหวะ เธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไปกับเธอเลยสักนิด ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เขาไม่ได้รู้ระแคะระคายด้วยซ้ำว่าเธอไปทำอะไรมา แต่ความกระอักกระอ่วนนี้ยังไม่หมดไป เมื่อเธอต้องมาที่บ้านของพงศกร ตามการชวนของเพียงอร แม้ว่าจะไม่อยากมาเท่าใดก็ตาม แต่เพราะว่ากลัวทุกคนจะจับสังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นได้ ทำให้ปารวีต้องมาที่นี่

“อุ๊ย!! ขอโทษค่ะพี่กร” ปารวีกล่าวด้วยอาการลุกลี้ลุกลน หลังจากที่เธอเดินชนเขา ขณะที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหลังใหญ่ เพราะมัวแต่ใจลอยเรื่องของเขา

“เป็นอะไรเนี่ยมิ้นท์ หมู่นี้ทำไมทำตัวแปลกๆ” พงศกรมองหน้าเพื่อนสนิทของน้องสาวที่เขารู้ดีมาตลอดว่าเธอคิดยังไงกับเขา แต่เขาไม่สามารถมองเธอเป็นอื่นได้ นอกจากน้องสาวเท่านั้น แม้ว่าทั้งน้องสาวและมารดาจะพยายามเชียร์หญิงสาวมากแค่ไหนก็ตาม

“ปะ...ปะ...เปล่าค่ะ” กว่าที่ปารวีจะตอบออกมาได้ เธอก็โชว์ติดอ่างให้เขาดู พิรุธสุดๆ เลยทีเดียว

“เปล่าอะไรล่ะ พิรุธชัดเจนที่สุดเลย ไปทำอะไรมา ถึงได้เป็นแบบนี้” แม้ว่าจะพยายามเว้นระยะห่างระหว่างเขากับเธอ เพราะไม่อยากให้เธอมีความหวัง แต่เพราะเคยเห็นเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย มันทำให้เขารับรู้ถึงความผิดปกติของหญิงสาว

“ม่าย...ไม่ค่ะ” ยิ่งกว่าเดิมอีก ยิ่งเขาจับผิดเธอยิ่งสั่นกว่าเดิม

“พี่ถามจริง เราเป็นอะไรน่ะมิ้นท์ ไปทำอะไรผิดมา” พงศกรมองท่าทางของหญิงสาวด้วยประหลาดใจ พร้อมกับลอบยิ้มออกมากับท่าทางเปิ่นๆ ของหญิงสาว

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” พยายามจะพูดให้ไม่ติดอ่าง แต่มันก็เร็วจนพิรุธไม่ต่างจากเดิม

“ไม่มีก็ไม่มี พี่เชื่อก็ได้ ไม่อย่างนั้นเราคงจะเป็นลมลงตรงหน้าพี่แน่ๆ” พงศกรยอมให้หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนเขาจะมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวด้วยความรู้สึกคุ้นๆ หุ่นแบบนี้เขาเคยเห็นที่ไหน และที่สำคัญกลิ่นหอมอ่อนๆ แบบนี้เหมือนกับว่าเขาเคยได้ใกล้ชิดเธอจากที่ไหนสักที่ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกจริงๆ

“มาแล้วเหรอ ทำไมถึงหน้าซีดมาแบบนี้ พี่กรดุอะไรมิ้นท์หรือเปล่า” เพียงอรเอ่ยถามเพื่อนสนิททันที เพราะเพื่อนสนิทของเธอมีอาการหน้าซีด เหงื่อออกตามไรผม แล้วก็มีพี่ชายของเธอเดินเข้ามา นั่นทำให้เพียงอรสงสัยเป็นอย่างมาก

“ใครจะไปทำอะไรล่ะ ก็ยัยมิ้นท์น่ะสิ เป็นไรก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็สั่น ไปแอบทำอะไรผิดมาหรือเปล่า ทำไมถึงเป็นแบบนั้น” พงศกรยังคงยั่วหญิงสาวไม่หยุด แต่แทนที่ปารวีจะสามารถชินชากับคำพูดของเขา เธอกลับสั่นมากกว่าเดิม เหงื่อยิ่งออกมากกว่าเดิม นั่นทำให้เพียงอรแปลกใจเป็นอย่างมาก

“เห็นมั้ยน่ะ ใกล้จะเป็นลมแล้วมั้งนะ พาเพื่อนไปนั่งเถอะ สงสัยจะไปทำอะไรผิดมาจริงๆ” พงศกรยังคงเย้าแหย่ไม่หยุด ก่อนที่จะเดินเลี้ยวขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเตรียมลงมารับประทานอาหารเย็นพร้อมครอบครัว