โซ่รักในเงาใจ

ซื้อหนูเถอะ...1

“นี่เธอโดนขนาดนี้เลยเหรอใบบุญ” รอยแดงยาวเป็นปื้นทำให้ตุลย์เริ่มจะหวั่นไหว เขาจะเพิกเฉยต่อเด็กที่เขาเอ็นดูเธอตั้งแต่เด็กได้อย่างไร ป้าแท้ๆ ของเธอยังไม่เชื่อเธอเลย แบบนี้นายเชิดก็ทำอะไรได้ตามใจสิ

“มากกว่านี้เถอะค่ะ ป้าแดงรักลุงเชิดมากกว่าหนู ที่ผ่านมาป้าแดงก็บอกว่าหนูเป็นภาระอยู่แล้ว ป้าคงอยากให้หนูตายๆ ไปซะก็ดี ถ้าหนูไม่เหลือญาติคนเดียวคือป้าแดง หนูก็คงไม่หันหน้ามาพึ่งคุณตุลย์หรอกค่ะ หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ และคนเดียวที่หนูไว้ใจก็คือคุณตุลย์” ใบบุญวิงวอนอีกครั้ง เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ ชีวิตที่ต้องนอนผวา ไม่รู้ว่าลุงเขยจะแอบงัดห้องเข้ามาข่มขืนตนเองเมื่อไหร่ ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเสียสุขภาพจิต ถ้าเธออายุเกินสิบแปดปีแล้วสามารถสมัครงานที่ไหนก็ได้ เธอจะไม่ลังเลที่จะออกจากบ้านหลังนั้นเลย แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี ไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับ แล้วจะเอาตัวรอดไปได้อย่างไร นี่ก็เลยเป็นสาเหตุที่เธอมาคะยั้นคะยอขายตัวเองให้ตุลย์

“ฉันยังไม่อยากเข้าคุก” ตุลย์เอ่ยออกมาเสียงเครียด

“จะเข้าทำไมคะคุก ก็แค่ซื้อตัวมาเป็นคนงานที่บ้าน ทีนักฟุตบอลเขายังซื้อตัวกันเลย แล้วคนรับใช้หรือคนงานที่บ้านจะซื้อตัวเหมือนกันไม่ได้เหรอ” ใบบุญเถียงคอเป็นเอ็นขึ้นมาทันที แต่คำพูดของเธอที่พูดออกมาเล่นเอาตุลย์หลุดขำทันที

“นักฟุตบอลเขาซื้อตัวกันอยู่แล้ว แต่คนรับใช้ คนงาน หรือแม่บ้าน ไม่มีใครเขาซื้อตัวกันหรอก ติดป้ายรับสมัครวันนี้ พรุ่งนี้ก็ได้เลย หรือถ้าไม่มีก็แค่หาบริษัทเอ้าท์ซอสท์หาคนให้ แค่นี้ก็ได้แล้ว ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดที่จะต้องเสียเงินซื้อตัวเธอมา” ตุลย์เอ่ยไปหัวเราะไป ความคิดของใบบุญมันก็คือเด็กหญิงคนหนึ่งที่ต้องการทางรอดเท่านั้น แต่เธอไม่ได้คิดเลยว่าในชีวิตจริง มีใครเขาทำแบบนั้นกันบ้างเถอะ

“งั้นถ้าไม่มีใครซื้อ คุณตุลย์ก็ซื้อสิคะ สร้างการเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ ให้กับวงการแม่บ้านค่ะ” ใบบุญเอ่ยสิ่งเธอคิดขึ้นได้ โดยไม่ได้ทบทวนเลยสักนิดว่าเขาจะได้อะไรจากสิ่งนี้

“ยิ่งพูดยิ่งเลอะเทอะ กลับไปเถอะ ฉันยังไม่อยากติดคุก” ตุลย์พยายามที่จะแข็งใจไล่ใบบุญอีกครั้ง เขาสงสารเธอ แต่เขายังไม่รู้ว่าถ้าเขาช่วยเธอ เขาจะถูกมองยังไง เขามีธุรกิจที่ต้องดูแล ถ้าความลับเรื่องนี้เปิดเผย มันไม่เป็นผลดีกับเขาแน่ๆ

“หนูจะไม่ไปไหน จนกว่าคุณตุลย์จะช่วยหนู” ใบบุญเอ่ยจริงจัง เธอจะไม่ยอมกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีก แส้ที่ป้าแดงตีเธอเมื่อคืน ความเจ็บนี้ไม่ได้เจ็บแค่ที่กาย แต่เจ็บที่ใจมากกว่า การถูกดูถูกว่าเป็นภาระสำหรับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้ยินมันมาตั้งแต่เด็กจนโต มันทำให้เธอไม่เหลือแม้แต่ความรู้สึกดีๆ ให้กับป้าของตนเอง

“ทำไมถึงดื้อขนาดนี้ล่ะใบบุญ ฉันก็บอกแล้วว่าฉันช่วยเธอไม่ได้” ตุลย์เอ่ยออกมาเสียงเครียด ดูท่าแล้วว่าใบบุญจะไม่ไปไหนจริงๆ เธอเจออะไรมาเยอะ เธอคงต้องพยายามหาทางให้เขาช่วย แล้วก็ตามตื้อเขาอยู่แบบนี้ เขากำลังคิดหาวิธีว่าจะช่วยเธออย่างไรดี

“หนูไม่ได้ดื้อ แต่หนูแค่ไม่มีที่ไป แล้วก็ไม่มีทางออกด้วย” ใบบุญเอ่ยออกมาเสียงเศร้า แววตาเคว้งคว้างของเด็กสาว มันทำให้เขาไม่สามารถปล่อยเธอไปตามเวรตามกรรมได้ ทำไมนะเขาถึงไม่เคยใจแข็งกับใบบุญได้เลย อาจจะเพราะว่าความผูกพันที่มีมาตั้งแต่ช่วงที่เขาเริ่มเข้าวัยรุ่น และใบบุญกำลังเป็นเด็กหรือเปล่า มันเลยทำให้เขาเมินเฉยกับความทุกข์ครั้งนี้ของใบบุญไม่ได้ และหากว่าเขาไม่ช่วยใบบุญ อีกไม่นานเธอคงไม่รอดที่จะเป็นเมียน้อยนายเชิดแน่ๆ