โซ่รักในเงาใจ

เอาเหล้ามา...2

“มันยากมาก เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรแล้ว ต่อให้มีเงินมากมายมันก็ไม่มีความสุขอยู่ดี ให้พูดยังไงคนอย่างเธอก็คงไม่เข้าใจ” ตุลย์เอ่ยออกมาอย่างยอมจำนน เพราะสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ไม่น่าจะสู้แรงคนขับรถและคนสวนที่เธอให้แม่บ้านไปตามมา ส่วนถ้าจะขู่เรื่องไล่ออก เธอก็คงจะบอกทั้งสองคนอย่างนั้น และสุดท้ายคนที่แพ้ก็คงเป็นเขาอยู่ดี เพราะนางปราณีมารดาบุญธรรมของใบบุญมีทรัพย์สินมากมากพอที่จะเลี้ยงคนทั้งหมดนี้ได้ ด้วยเพราะว่านางได้รับมรดกมาจากสามี ดังนั้นสิ่งที่ใบบุญพูดมาทั้งหมดมันไม่เกินจริงเลย และที่สำคัญถ้าแม่นมของเขาให้อิสระในการตัดสินใจกับเธอแบบนี้ ไม่ต้องสืบเลยว่าเธอจะรังควานชีวิตเขาแค่ไหน

“ฉันจะไม่ฟังเหตุผลของคนขี้ขลาดอย่างคุณอีกต่อไปแล้ว จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวดีๆ หรือจะให้สองคนนี้หามไปอาบน้ำ” เมื่อเห็นกำลังเสริมมาเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาที่เธอจะขู่เขาอีกครั้ง ช่ายหนุ่มที่มองไปที่ทั้งสองคนแล้วส่งสายตาไล่ให้ทั้งสองคนออกไป แต่ทว่าทั้งสองคนกลับยืนนิ่ง

“ไม่มีประโยชน์หรอกน่า ฉันซื้อคนของคุณไว้หมดแล้ว เมื่อไหร่ที่ตั้งสติได้จะคืนให้หรอก” ใบบุญเอ่ยอย่างลอยหน้าลอยตา ซึ่งตุลย์หมั่นไส้เธอเป็นอย่างมาก แต่เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ เขาจึงต้องทำตามไปก่อน แล้วค่อยหาทางจัดการกับเธอทีหลัง ตั้งแต่เมาตลอดมานี่ สมองมันตื้อๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก

“ไปก็ไป ทำไมต้องบังคับจิตใจอะไรขนาดนั้น รู้มั้ยว่าหิวเหล้า” ชายหนุ่มตะคอกใส่หญิงสาว ก่อนที่จะยอมเดินขึ้นไปชั้นสองของเพื่อที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวตามที่หญิงสาวต้องการ

“ในห้องเขาไม่มีเหล้าใช่มั้ยพี่จวน” ใบบุญเอ่ยถามอย่างระแวง

“ไม่มีแน่นอนค่ะ เก็บหมดแล้ว” จวนบอกทันที

“ดีค่ะ ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ ที่ร่วมมือกัน ฉันเชื่อว่าทุกคนอยากให้คุณตุลย์กลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งปล่อยมือกันนะคะ” ใบบุญบอกทุกคนอย่างมีไมตรี ทั้งสามคนพยักหน้า ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงาน ทุกอย่างที่เธอกำลังทำมันก็เพื่อเขา หวังว่าเขาจะคิดได้และกลับมาเป็นคนเดิมในเร็ววัน เธอจะได้กลับไปช่วยมารดาทำงานที่รีสอร์ทเหมือนเดิม