โซ่รักในเงาใจ

ชีวิตใหม่...1

พอป้าของเธอก้าวออกไปจากบ้านเท่านั้นแหล่ะ ใบบุญที่เก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยแล้วแอบฟังผู้ใหญ่ทั้งคู่สนทนากันอยู่ได้แต่เดินออกมาด้วยท่าทางหงอยๆ แม้แต่วันสุดท้ายที่ต้องจากกัน ป้าของเธอยังไม่สร้างความประทับใจที่ดีกับเธอเลย ยังคอยทำร้ายความรู้สึกของเธอ แบบนี้ก็ไม่ต้องมีเยื่อใยอะไรต่อกันอีกแล้ว

“ไปกันยัง” ตุลย์ถามเด็กสาวที่ใบหน้าเศร้าสร้อย

“ไปค่ะ” ใบบุญตอบกลับเสียงเนือย

“นี่ไม่ดีใจเหรอที่จะได้ไปจากที่นี่ ฉันอุตส่าห์ซื้อตัวเธอตามที่เธอต้องการแล้วนะ” ตุลย์เอ่ยเย้าเด็กสาว เพราะรู้ว่าเด็กสาวกำลังเศร้า เด็กวัยเท่าใบบุญเป็นเด็กที่กำลังเติบโตและได้เห็นความสวยงามของโลกใบนี้ แต่กับใบบุญมันไม่ใช่ เธอแบกรับความทุกข์ไว้ทางแววตาอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าภายนอกจะดูร่าเริงมากเพียงใดก็ตาม แต่ภายในกลับเศร้าหมองอย่างที่คนอื่นไม่อาจรู้ได้

“ดีใจสิ ไปเถอะค่ะ ก่อนที่ลุงเชิดจะกลับมา ใบบุญไม่อยากเห็นหน้า” เด็กสาวบอกพร้อมกับเบ้หน้า ซึ่งท่าทางที่เธอแสดงออก มันชัดเจนว่าเธอรังเกียจนายเชิดมากแค่ไหน

“งั้นไปกัน ไปเริ่มชีวิตใหม่ของเธอกันใบบุญ” ตุลย์กล่าวก่อนที่จะเดินนำหน้าเด็กสาวไปที่รถ วันนี้เขาจะพาเธอไปที่รีสอร์ทของแม่นมปราณีเลย

“ค่ะ หลังจากนี้ใบบุญจะเกิดใหม่แล้ว” ใบบุญพยายามที่จะยิ้ม แม้ว่าข้างในจะเจ็บปวด

“ไปที่รถกัน เตรียมตัวออกเดินทางกันเถอะ” ตุลย์บอกเด็กสาว ก่อนส่งสายตาอาทรมาที่เธอ

“ค่ะ” ว่าแล้วร่างทั้งสองร่างก็ตรงไปที่รถ ก่อนที่จะเตรียมตัวไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัด

ใบบุญคงต้องย้ายโรงเรียน แต่เดี๋ยวเรื่องนี้เขาจัดการให้ทีหลัง เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม เขาจึงสามารถพาเธอไปได้ทันที ไม่ติดเรื่องเรียนหนังสือของใบบุญ หลังจากนี้เขาจะให้แม่นมของเขารับใบบุญเป็นบุตรบุญธรรม และเขาจะส่งเสียเธอจนกว่าเธอจะสำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรี เมื่อส่งถึงฝั่งแล้ว ก็แล้วแต่ว่าเธอจะเลือกชีวิตของเธอแบบไหน เขาจะไม่ยุ่ง การช่วยเหลือครั้งนี้เป็นความเมตตาของเขาที่มีต่อเธอเท่านั้น เขาไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทนจากเธอ