เขาเพิ่งมีเวลาได้มองหน้าเธอจริงๆ จังๆ ตั้งแต่ที่เขากลับมาเจอเธอครั้งนี้ หญิงสาวหน้าตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ความสวยยังคงเดิม หรืออาจจะมากขึ้นก็ได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าแม่นมปราณีจะส่งเธอมาที่นี่ แต่จะมีใครรู้ความรู้สึกเขาดีกว่าแม่นมปราณีล่ะ
ที่ต้องมีแฟนก็เพราะพยายามลืมใครบางคนและไม่ต้องการคำครหา แต่มาตอนนี้ใครคนนั้นกำลังกลับมาทำให้หัวใจที่อับเฉาเกือบจะแห้งเหี่ยวตายอยู่แล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกรอบ เขาไม่รู้เลยว่าครั้งนี้เขาจะหักห้ามใจตนเองได้ไหม ถ้าห้ามไม่ได้ ก็ต้องโทษแม่นมปราณีแล้วล่ะที่ส่งเนื้อเข้าปากเสือชัดๆ เลย
“กินเงียบๆ เลยนะ ถ้าไม่เงียบแม่จะหยอดไซยาไนส์ให้กินเลยคอยดู” ใบบุญยังคงขู่เขาฟ่อๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ถือสา เขากลับลอบยิ้มอย่างมีความสุข ทำไมมันถึงเป็นการกินข้าวที่อร่อย ทั้งที่เขายังไม่หิวเลยด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่าความรู้สึกเก่าที่เขาเคยมีให้เธอกำลังจะกลับมา ยัยเด็กกะโปโลคนนี้กำลังจะขโมย
