“อุ๊ยนั่นไงคะคุณผู้หญิง คุณรถคุณผู้ชายเลี้ยวเข้ามาแล้ว” พี่เลี้ยงรีบบอกด้วยความดีใจ
“พ่อมาแล้วค๊าบ เลิกร้องได้แล้วนะ เดี๋ยวพ่อก็ลงจากรถมาหาหนูแล้วลูก” ใบบุญลูบศีรษะบุตรชายเพื่อปลอบประโลม และก็ได้ผล ราวกับเด็กรับรู้ว่าบิดากลับมาแล้ว เด็กชายหยุดร้องไห้ทันที พร้อมทั้งจ้องหน้ามารดาด้วยดวงตาที่เอ่อท้นไปด้วยน้ำตา และเสียงสะอื้นฮึกๆ ยังดังอยู่เป็นระยะ
“รู้เรื่องขนาดนี้แล้วเหรอครับ เราอายุสองเดือนกว่าเองนะครับน้องติณณ์ เจ้าก้อนของแม่” ผู้เป็นมารดาหอมแก้มยุ้ยทั้งสองข้างของบุตรชายด้วยความรัก
“มารอพ่อเหรอครับ โทษทีนะครับพ่อมีธุระด่วนนิดนึง” ตุลย์เดินเข้ามาหาสองแม่ลูก พี่เลี้ยงจึงเลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้สามคนพ่อแม่ลูกได้อยู่ด้วยกัน
“ใช่ค่ะ นี่ก็เพิ่งร้องไห้หยุดเพราะไม่เห็นหน้าพ่อสักที ดูสิคะ คราบน้ำตายังเต็มอยู่เลย” ใบบุญเล่าให้สามีฟังอย่างมีความสุข
“มาครับมาหาพ่อ เดี๋ยวพ่อจะพาไปเจอใคร
