ภิฌานพยุงร่างอุ้ยอ้ายของภรรยามานั่งซ้อนตักอยู่บนเตียงที่โปรยดอกกุหลาบเอาไว้ ให้เธอเอนหลังพิงท่อนแขนกำยำของเขา อีกมือลูบไล้กรอบหน้าซับเหงื่อที่หมาดชื้นตามไรผม ลูบเลยไปถึงใบหู ก่อนจะเย้าแหย่เธอด้วยการบี้ติ่งหูเล่นเบาๆ ให้ชวนจักจี้ เรียกเสียงหัวเราะคิกคักหวานใสได้ทันที
“พอแล้วค่ะ” เธอประท้วงพลางหดคอหนี
ชายหนุ่มเปลี่ยนจากการแกล้งเธอเป็นกอบกุมซีกหน้าเธอ ไล้ปลายนิ้วบนนวลแก้มอวบอิ่มนุ่มมือ เอ่ยถามอย่างอาทรว่า
“เหนื่อยมั้ย?”
ธีริญยู่หน้าทำปากจู๋
“จะเหนื่อยก็ตอนที่คุณแกล้งฉันเมื่อกี้นี้นั่นแหละ”
ภิฌานหัวเราะเบาๆ โอบกอดเธอไว้ในอกอุ่น วางมือทาบมือเธอค่อยขยับลูบหน้าท้องกลมโตเล่นกับลูกเป็นสัมผัสแปลกใหม่ที่ลึกซึ้งตรึงใจธีริญ ทำให้อึ้งไปเล็กน้อย ที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตแบบพึ่งพาตัวเองและเป็นหลักให้ครอบครัวมาตลอด เธอจึงต้องแข็งแกร่ง ต่อให้เจ็บปวดหรือเสียใจแค่ไหนก็ต้องเก็บเอาไว้ข้างใน แสดงให้ใครเห็นไม่ได
