ร่างของธีริญอ่อนปวกเปียกคอพับคามือโฉด ดวงตาลอยค้างปรือลงแทบจะปิดอยู่รอมร่อ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายที่ใกล้จะขาดเต็มที วินาทีที่สติและวิญญาณใกล้จะดับวูบ หูของเธอได้ยินเสียงดังแว่วๆ ว่า
“ธีริญ!”
หญิงสาวฝืนเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งจนยกไม่ไหว ภาพตรงหน้าพร่าเบลอ แต่ยังพอเห็นเลือนรางว่าเป็นร่างกายของใครคนหนึ่งที่เธอคุ้นเคยและชอบที่จะซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของเขา น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะจากหางตา มือเรียวเอื้อมไขว่คว้าออกไปพร้อมกับน้ำเสียงตีบตันที่ถูกเค้นออกมาเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยินว่า
“ภิ...ฌาน...”
ว่าที่เจ้าสาวคนงามมองตัวเองผ่านกระจกเงาพลางยิ้มกริ่ม ยิ่งยิ้มหวานเท่าไร ความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในใจก็ยิ่งดำมืดขยายเป็นวงกว้าง ทำให้พันธิตรามีความสุขมากขึ้นเท่านั้น ป่านนี้คนของหล่อนคงจะจัดการมารหัวขนที่เป็นเสี้ยนหนามตำใจหล่อนให้สิ้นซากไปแล้วละมั้ง
แค่ธีริญตาย...ทุกอย่างก็จบ!
พันธิตราดีใจจนเนื้อเต้น สุดท้ายหล่อน
