ชายหนุ่มต่อสายถึงญาติสนิท เอ่ยน้ำเสียงราบเรียบว่า
“ได้ฤกษ์แล้ว เดือนหน้า จัดการให้เรียบร้อย ห้ามผิดพลาดเด็ดขาด”
ปลายสายตอบเขาสั้นๆ ว่า “โอ.เค.” ภิฌานก็วางสาย ในใจยังไม่คลายกังวล แต่หายใจคล่องขึ้นนิดหน่อย เขาไม่ห่วงเรื่องจะผิดแผนหรือเกิดความผิดพลาด เพราะเชื่อมือทยุตว่าจะจัดการทุกอย่างได้ดี ที่ห่วงจริงๆ ก็คือจะเข้าหาแม่ของลูกและอธิบายให้เธอเข้าใจได้อย่างไรต่างหาก เท่าที่ลอบสังเกตธีริญดูแล้วคงจะเกลียดขี้หน้าเขาสุดๆ ไม่รู้ว่าเธอจะยอมฟังหรือทำตามคำขอร้องของเขาหรือไม่
ภิฌานถอนหายใจหนักอก ยกมือกดคลึงกึ่งกลางหว่างคิ้วที่ขมวดแน่นเป็นร่องลึก ภวังค์ความคิดที่จมอยู่กับธีริญหยุดกึก เมื่อประตูรถด้านข้างคนขับถูกเปิดออก พร้อมกับร่างอ้อนแอ้นที่เคลื่อนเข้ามาแนบชิด กระซิบข้างหู พ่นลมหายใจร้อนๆ ที่ผสานกับกลิ่นน้ำหอมเซ็กซี่รินรดแผดเผาใบหูและลำคอของเขา ราวกับจงใจจะปลุกเร้า
“รอนานมั้ยคะ...”
คิ้วเข้มขมวดแน่น
