ราเชนทร์มองโทรศัพท์แล้วถอนหายใจออกมา ทำอะไรถึงไม่อ่านไลน์ที่ส่งไป บ่ายแก่แล้ว น่าจะพักทานข้าวหรือมัวแต่ทำงานอยู่ก็ไม่รู้ชอบทำให้เป็นห่วงนักเชียว เอกสารรอการอ่านเพื่อเซ็นอนุมัติถูกดันออกจากตัว หงุดหงิดแบบนี้อ่านไม่ออกโว้ย เสียงบ่นพึมพำแล้วดูนาฬิกาอีกครั้ง จะบ่ายสองแล้ว ข้าวเที่ยงยังไม่ได้กินเลย หน้าตาหล่อคมติดจะบูดบึ้งเพราะอารมณ์เสีย ทำให้ต้องตัดใจเดินออกมา จากห้องทำงาน
บ้านทั้งหลังเงียบกริบไม่มีใครอยู่ แม่บ้านคงอยู่หลังบ้านแน่ๆ
ประตูหน้าบ้านเปิดออกโล่ง ราเชนทร์เดินออกไปดูก็เห็นว่ามีใครอยู่ตรงโซฟารับแขก รูปร่างบอบบางสวมเสื้อสูทสีขาวครีมกับกางเกงสีดำสนิทดูคล้ายกับนักธุรกิจคนเก่ง กระเป๋าสีขาวใบสวยวางอยู่บนโต๊ะ ทำเอาคนมองยิ้มกว้างออกมาไม่รู้ตัว
"มาหลับตรงนี้ได้ยังไง" เสียงเข้มบ่นออกมาพร้อมกับนั่งลงมองคนที่กำลังเหนื่อยล้าจากการเดินทาง จมูกโด่งก้มลงไปหอมแก้มบางเบาๆ
"พี่ฝันไปหรือเปล่า"
ราเช
