“ขอบคุณค่ะ…หม่ามี้ ขอบคุณคุณป๋าด้วยนะคะ”
เรนนี่หันไปยิ้มให้คุณป๋า แม้ท่านจะไม่ได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด ๆ ออกมา แต่สายตาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย เธอรับรู้ได้ตลอดมา
“แล้วบอกเฮียโรมหรือยังลูก”
“ยังไม่ได้บอกค่ะหม่ามี้ ช่วงนี้เฮียทำงานหนัก เรนนี่ไม่อยากกวน เอาไว้ถ้าเจอหน้ากันเมื่อไร เรนนี่จะบอกเฮียเองค่ะ”
“ฉันบอกหม่ามี้กับคุณป๋าแล้ว แกสบายใจได้”
เรนนี่บอกเจ้าของห้องที่เธอลากกระเป๋ามาขออาศัยอยู่ชั่วคราว
เรนนี่กำลังเดินไปมาระหว่างกระเป๋าใบโตที่วางอยู่บนเตียงกับตู้เสื้อผ้า เอาเสื้อผ้าที่เธอนำติดตัวมาด้วยเก็บให้เป็นระเบียบเรียบร้อย เพราะเธอคิดว่าจะอาศัยอยู่ที่นี่จนกว่าจะถึงวันที่ 99 ที่ต้องไปหย่ากับพี่คิณ
อลิสนั่งอยู่บนเตียง เธอมองเพื่อนเดินกลับไปกลับมาระหว่างเตียงกับตู้เสื้อผ้า แล้วก็ถอนหายใจยาวหลายครั้งแล้ว
“แกจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหนก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรแกหรอก แต่ผัวแกจะมาถล่มห
