“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก แล้วทำไมเพิ่งมาพูด ปากน่ะ อมอะไรไว้ ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ เรนนี่จะได้ไม่ต้องไปกินเหล้า รู้ไหมว่าตอนนี้เรนนี่ปวดหัวมาก ๆ โคตรแฮงค์เลย ฮึก ๆ ฮือ...”
อคิณนั่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วพอเขาหัวเราะ น้องก็หยุดร้องไห้ เรนนี่เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาดุ
“ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก พี่คิณต้องรับผิดชอบความรู้สึกของเรนนี่ คนนิสัยไม่ดี”
อคิณโอบกอดคนตัวเล็กไว้เต็มอ้อมแขน เขาลูบหัวลูบหลังปลอบโยน
“โอ๋ ๆ รับผิดชอบครับ พี่เต็มใจรับผิดชอบทุกความรู้สึกของเรนนี่ เลิกร้องได้แล้วครับ เมียใครฮึ ! ทำไมขี้แยจัง”
เรนนี่ซุกตัวกับอกกว้าง เธอร้องไห้โฮ ปลดปล่อยทุกความรู้สึกออกมา
อคิณปล่อยให้น้องร้องไห้จนพอใจ พอเธอผ่อนคลายลง เขาจึงจับบ่าบอบบาง ดันเธอออกจากอก แล้วเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มเนียนให้อย่างเบามือ
“เรนนี่ยังไม่ตอบพี่เลยว่า เรนนี่จะยอมเปลี่ยนข้อตกลงเป็นเก้าสิบเก้าปีไหม”
เรนนี่สูดน
