“ตื่นแล้วเหรอครับ”
น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่ดังอยู่เหนือศีรษะ ทำให้เรนนี่เงยหน้าขึ้นมอง
“ปวดหัวไหม หิวหรือเปล่า”
“ปวดหัวค่ะ ไม่หิวเท่าไร กี่โมงแล้วคะ”
“เก้าโมงครับ”
เรนนี่เบิกตาโต “สายแล้ว !”
คนตกอกตกใจที่ตัวเองตื่นสาย ขยับตัวจะลุกขึ้นนั่ง แต่คนที่กอดน้องมาทั้งคืนกลับกระชับอ้อมแขนกอดเธอไว้แน่น ไม่ปล่อยให้เธอลุกได้อย่างใจ
“พี่คิณ ปล่อยสิคะ สายมากแล้วนะ เรนนี่จะไปทำงาน”
“พี่ให้ลาหนึ่งวัน”
“ไม่เอา เดี๋ยวคนอื่นเขาก็ว่าเอาได้ว่า เมียท่านรองขาดงานเพราะเมาลุกไม่ขึ้น”
“พี่จะแก้ข่าวให้เอง”
“แก้ว่ายังไงคะ”
“แก้ว่า...เมียท่านรองไม่ได้เมาจนลุกไม่ขึ้น แต่โดนเอาจนลุกไม่ขึ้นต่างห่าง”
“อ๊ะ ! พี่คิณ !”
อคิณกดน้องนอนหงาย แล้วขึ้นคร่อม กักกันเธอไว้ใต้ร่างใหญ่
“พี่คิณ...เรนนี่อยากไปทำงานค่ะ”
“งั้นก็...อาบน้ำพร้อมกัน จะได้เสร็จพร้อมกัน ไปทำงานพร้อมกัน”
“แต่...”
“นี่คือคำสั่งของรองประธานบริษั
