เรนนี่เงียบไป จริง ๆ มันเป็นเรื่องไร้สาระมาก เธอควรปล่อยผ่าน ไม่ควรเก็บมาคิดมากแบบนี้
“ช่างเถอะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
อคิณหัวเราะในลำคอ พอรถจอดติดสัญญาณไฟแดง เขาจึงหันไปมองน้อง จับมือบางมากุมไว้ แล้วบอกเธอว่า
“ก็เพราะว่า เพื่อนของเรนนี่จะรู้ว่า…”
อคิณดึงมือบางมาแตะกลางหว่างขา เรนนี่เบิกตากว้าง มองเขาด้วยความตกใจ
“ตรงนี้ของพี่ขนาดใหญ่แค่ไหน”
“พี่คิณ !”
เรนนี่ไม่เคยนึกเลยว่า ท่านรองประธานที่มาดเนี้ยบ นิ่งขรึมแบบเขาจะทำแบบนี้ และก็พูดแบบนี้ก็เป็นด้วย เธอนึกว่าเขาจะพูดคำห่าม ๆ เฉพาะเวลาทำเรื่องแบบนั้นกับเธอเท่านั้น
“รู้แล้วยังไงล่ะครับ ในเมื่อเขาไม่มีวันได้เห็นของจริง มีแต่เรนนี่เท่านั้นที่ได้เห็น แล้วก็ได้จับ”
“ไม่เห็นอยากจับเลยค่ะ”
เรนนี่ดึงมือกลับมาประสานกันไว้บนตัก เธอขยับตัวนั่งตรง มองไปข้างหน้า
อคิณมองน้องอย่างเอ็นดู “ไม่อยากจับก็ไม่เป็นไร แต่พี่อยากให้เรนนี่…”
อคิณหยุดคำพูดไว้แ
