พยัคฆ์นึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา มันคงจะดีไม่น้อย...ถ้าเขาได้โอบกอดหล่อน...ในวันที่พลอยขวัญท้องแก่ใกล้คอด เขาควรจะได้จับมือ...บีบมือให้กำลังใจหล่อนในตอนเบ่งคลอด เขาช่างเป็นพ่อที่ใจร้าย...ที่ทิ้งให้แม่ของลูกต้องผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาเพียงลำพัง
“ขวัญ...เฮียขอโทษ”
พยัคฆ์เบียดกายเข้ามาใกล้ เขาโอบไหล่หล่อน สวมกอดจากทางด้านหลังแล้วเอื้อมมือมาลูบศีรษะเจ้าตัวน้อยด้วยความรักใคร่เอ็นดูเหลือเกิน
“ให้โอกาสเฮียนะขวัญ...เรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม เฮียรักขวัญ...รักลูกของเรา”
เป็นครั้งแรกที่พยัคฆ์สารภาพออกมา คำพูดที่ได้ยินทำให้หยาดน้ำตากลมเกลี้ยงกลิ้งลงอาบนวลแก้มของพลอยขวัญ นึกว่าในชีวิตจะไม่ได้ยินคำนี้เสียแล้ว
ความอบอุ่นจากมือใหญ่ที่บีบต้นแขนของหล่อนซึมวาบเข้าไปถึงหัวใจ ลำตัวหนาที่เบียดเข้ามากอด ทำให้พลอยขวัญรู้สึกถึงความเร่าร้อนที่แผ่ลามออกมาจากเนื้อตัวของพยัคฆ์
“เฮีย...เฮียมีครอบครัวแล้วนะคะ...อย่าลื
