“เอ่อ... จีน ดามีเรื่องจะบอกน่ะ” พิรันดาอ้ำอึ้งเล็กน้อย จนเพื่อนสาวเริ่มคาดคั้นด้วยความอยากรู้
“อะไรดา รีบบอกมาเดี๋ยวนี้เลย หรือว่า... โอ้... คงไม่ใช่นะดา” จิณห์จุฑาสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
“ถ้ามันใช่ล่ะจีน จีนจะว่าอะไรดาหรือเปล่า”
พิรันดาถามหยั่งเชิง จิณห์จุฑาอุทานเสียงหลงไปเลยทีเดียว
“ทำไมมันเร็วแบบนั้น แล้วนี่ดาจะทำยังไงต่อ”
จิณห์จุฑารีบถามเพื่อน
“มันแค่เกือบน่ะจีน ยังไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆ หรอก”
คำพูดของเพื่อนรักทำให้จิณห์จุฑาลอบผ่อนลมหายใจหนักหน่วง
“ดาไม่ได้ต้องการอะไรมากนะจีน แค่อยากดูแลพี่ดลให้ดี ก่อนที่ดาจะต้องกลับไปหาพี่พล เวลาโทรศัพท์ไปหาพี่พลทีไรบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกที เวลาโทรต้องโทรเข้าที่ทำงาน ถ้าโทรเข้ามือถือพี่ดลรู้แหงว่าอยู่ประเทศไทย ไม่ได้อยู่เมืองนอก”
เธอนึกถึงตอนที่โทรไปหาพล เธอจะโทรหาเลขาของเขา และให้โอนสาย ประมาณว่าแอบติดสินบนเล็กน้อย เพราะค่อนข้างสนิทกับเลขาของพ
