เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มนุ่มหู
“มีหวังเรื่องอะไรคะ”
จิณห์จุฑาทำหน้างุนงง มองเขาตาปริบๆ เนื่องจากไม่เข้าใจสิ่งที่เขาถาม พลอยากหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของหญิงสาวนัก
“ก็... มีหวังจะลงแข่งประชันกับพี่ริวน้ำหนักเกือบร้อยโล คู่หมายของน้องจีนได้ไหมครับ”
เขาถามตรงๆ คนถูกถามหน้าแดงเรื่อ บิดมือไปมาเสมองไปทางอื่น แทบวางไม้วางมือไม่ถูก เมื่อเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
“พี่พล!” หญิงสาวอุทานเมื่อเขาขยับเข้ามาประชิด เร่งเร้าเอาคำตอบ
“ว่ายังไงครับ พี่พอจะมีหวังหรือเปล่า”
พลเชยคางมนให้มองสบตา ประกายตาออดอ้อนทำให้หญิงสาวหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม และอยากจะเป็นลมเข้าไปใหญ่เมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาหา เพียงไม่ถึงเศษเสี้ยวนาทีริมฝีปากหนาประทับลงมาแผ่วเบา ก่อนจะกดย้ำหนักหน่วง เธอเผยอปากให้เขาด้วยความเผลอไผลเมื่อถูกกดย้ำกลีบปากซ้ำหลายๆ ครั้งเข้า
“อืม...” พลครางเบาๆ รวบร่างน้อยเข้าสู่อ้อมแขนกดจุมพิตดูดดื่มกับโพรงปา
