แด๊ดดี้สุดที่ร้าย(NC+)

จูบแรก

ขวัญข้าว....

ระหว่างทางที่แด๊ดดี้กำลังพาฉันกลับบ้านเราสองคนต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเขาเงียบฉันก็เงียบ คำพูดตัดเยื่อใยของเขาฉันฟังมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ดูเหมือนครั้งนี้มันจะแรงไปหน่อยที่เขาพูดราวกับว่าเขามีคนรักอยู่แล้วซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ถามว่าฉันท้อแท้ใจไหมที่ได้ยินก็มีนิดหน่อยถึงจะท้อแต่ฉันไม่ถอยแน่ๆ ฉันต้องทำทุกวิถีทางแม้ว่าสิ่งที่ฉันคิดจะทำมันอาจจะดูไม่ดีแต่ฉันก็ต้องทำถ้ามันจะทำให้แด๊ดดี้เห็นว่าฉันไม่ใช่เด็กและเลิกมองว่าฉันเป็นหลาน ฉันไม่ได้อยากเป็นหลานนี่นาฉันอยากเป็นผู้หญิงที่แด๊ดดี้รักที่สุด แต่ตอนนี้ขอฉันคิดวิธีอื่นก่อนถ้ามันไม่ได้ผลค่อยกลับมาใช้วิธีนี้ ฉันตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรหากราฟแแล้วก็เปิดลำโพงด้วยเขาจะได้ไม่คิดว่าฉันคุยทิพย์คุยคนเดียว

"กราฟนายถึงคอนโดหรือยังอ่ะ"

("ถึงแล้วเธอมีอะไร")

"มาหาที่บ้านหน่อยสิ"

("ให้ไปหาทำไมมีอะไร")

"อยากไปเที่ยวนายมารับหน่อยสิได้ไหมอ่ะอยู่บ้านเบื่อๆอ่ะนะ นะ"

"ให้ฉันไปรับแล้วขอปู่กับย่าหรือยัง

"ยังอ่ะ แต่ไม่ต้องห่วงถ้าไปกับนายยังไงปู่กับย่าก็อนุญาตอยู่แล้ว"

"เออๆ"

"ฉันจะแต่งตัวแซ่บๆรอนะ บาย" พอฉันพูดประโยคนี้รู้ไหมว่าแด๊ดดี้หันขวับมาทันทีแต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใจพอวางสายเสร็จฉันก็ก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือเพราะอีกนานกว่าจะถึงบ้าน แต่....

"แด๊ดดี้จะพาน้องข้าวไปไหน" ฉันหันไปถามแด๊ดดี้เมื่อเห็นว่าเขาขับรถมาอีกทางนึงที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของฉัน

"พอดีอาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่บ้านขอไปเอาก่อน"

"ถ้างั้นแด๊ดดี้ก็ไปส่งน้องข้าวก่อนแล้วค่อยไปเอาสิ"

"อาขี้เกียจขับรถย้อนกลับไปกลับมาเสียเวลา"

"เสียเวลาแด๊ดดี้แต่มันก็เสียเวลาน้องข้าวด้วย น้องข้าวมีนัดแด๊ดดี้ก็ได้ยินไม่รู้ล่ะยังไงแด๊ดดี้ก็ต้องกลับไปส่งน้องข้าวก่อนตอนนี้" ฉันทำทีเป็นโวยวายแต่ในใจแอบรู้สึกดีที่เขาทำเหมือนไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวกับกราฟ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ

"แด๊ดดี้กลับไปส่งน้องข้าวก่อน"

".............." เงียบค่ะไม่มีคำตอบแล้วเขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อจนกระทั่งมาถึงบ้านของแด๊ดดี้ เขาลงจากรถไปแล้วแต่ฉันไม่ลงจนกระทั่งเขาเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แล้วมองหน้าฉันแต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจอะไรนั่งเล่นเกมส์ในมือถือต่อ

"ข้าวลงมา"

".............."

"ข้าวอาบอกให้ลงมา" น้ำเสียงของเขาห้วนจนฉันรู้สึกได้ฉันก็เลยเงยหน้าจากมือถือแล้วตอบเขาไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

"ลงทำไมแด๊ดดี้แค่มาเอาของไม่ใช่เหรอคะเข้าไปเอาสิเดี๋ยวน้องข้าวจะเล่นเกมส์รอ" พูดกับเขาจบฉันก็ก้มหน้าเล่นเกมส์ในมือถือต่อ

หมับ!!!

"แด๊ดดี้!!! เอามือถือน้องข้าวมานะ" เขาดึงมือถือไปจากมือของฉันแล้วใส่ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินเข้าบ้านไปทำให้ฉันต้องรีบลงจากรถแล้วก็เดินตามเขาเข้าไปในบ้าน

"แด๊ดดี้เอามือถือน้องข้าวคืนมา" ฉันเดินไปดักหน้าเขาก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันไดแล้วแบมือขอมือถือคืนแต่เขาทำนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินก่อนจะเบี่ยงตัวแล้วรีบเดินขึ้นไปชั้นบนฉันก็เลยวิ่งตามไปจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องนอนของเขาพอเขาเข้าห้องฉันก็เดินตามเข้าไปเลย

"เข้ามาทำไมนี่มันห้องนอนอานะออกไป" พอเขาเห็นว่าฉันเดินตามเข้ามาในห้องนอนเขาก็หันมาไล่ฉันทันทีแต่ถามว่าฉันจะออกไปไหมไม่มีทางฉันเดินไปที่เตียงแล้วก็นอนเกลือกกลิ้งลงไปบนที่นอนที่ทั้งนุ่มทั้งหอม โอ๊ยฟิน>เฟย....

ผมก้มมองยัยตัวแสบที่นอนหลับเอาหน้าซุกอกผมอยู่บนเตียงในห้องนอนของผม ผมไม่รู้ตัวเลยว่าขึ้นมานอนกอดขวัญข้าวตอนไหนมารู้ตัวอีกทีก็เป็นอย่างที่เห็น นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้กอดร่างกายนี้ คงจะตั้งแต่ที่ผมรู้สึกกับข้าวมากกว่าหลานผมก็เลยต้องถอยออกมาเพราะผมกลัวกลัวว่าตัวเองจะคิดอะไรมากไปกว่านั้นซึ่งมันไม่เหมาะไม่ควรเพราะเธอคือลูกสาวของเพื่อนแต่ใครจะคาดคิดว่ายัยตัวแสบจะมาสารภาพกับผมต่อหน้าว่าเธอรักผมในวันที่ผมกลับมาจากอเมริกาพร้อมยัยฟรังเมื่อหลายปีก่อน

"น้องข้าวรักแด๊ดดี้นะคะ" นั่นคือคำพูดบอกรักที่ผมได้ฟังจากขวัญข้าวที่ตอนนั้นเธออายุแค่สิบห้า ถามว่าผมตกใจไหมก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดกับผมตรงๆและต่อหน้าแบบนี้

"อาอยากให้น้องข้าวเลิกคิดแบบนั้นกับอาเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้คะในเมื่อแด๊ดดี้ก็รักน้องข้าวเหมือนกันนี่นา"

"ใช่ อายอมรับว่าอารักเราแต่รักในฐานะหลานสาวไม่ใช่คนรักเพราะฉะนั้นน้องข้าวเลิกคิดแบบนั้นได้แล้วเพราะในสายตาของอาระหว่างเรามันเป็นได้แค่อาหลานกันเท่านั้นน้องข้าวอย่าทำให้อารู้สึกอึดอัดเลยอาขอร้อง" ผมจำเป็นต้องปฏิเสธข้าวซึ่งมันก็เหมือนกับผมปฏิเสธใจตัวเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอทั้งๆที่ผมก็รู้สึกกับเธอเกินเลยไปแล้วเหมือนกัน

"เพราะแบบนี้ใช่มั้ยแด๊ดดี้ถึงไม่ยอมโทรหาน้องข้าวเลยพอน้องข้าวโทรไปก็ไม่ยอมรับสายทั้งที่แด๊ดดี้รู้ว่าน้องข้าวคิดถึงแด๊ดดี้มากแค่ไหน" ในตอนนั้นผมเลือกที่จะเงียบเพราะไม่มีคำตอบให้เด็กสาวอายุสิบห้าเธอโกรธแล้วก็งอนผมไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยกับผมเป็นเดือนๆ

ผมไม่รู้ว่าเราสองคนนอนกอดกันบนเตียงนานแค่ไหนจนกระทั่ง....

"แด๊ดดี้ แด๊ดดี้ขาาา" เสียงครางเบาๆของคนในอ้อมกอดทำให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิด

"ฮึก ฮึกน้องข้าวรักแด๊ดดี้นะคะ" ตอนแรกผมคิดว่าเธอละเมอเรียกชื่อผมแต่มันไม่ใช่พอผมเอื้อมมือเปิดไฟหัวเตียงก็ทำให้ผมเห็นสายตาสื่อความหมายที่ขวัญข้าวส่งมาให้ผม แววตาที่เต็มไปด้วยความรักแววตาที่มีน้ำตาคลอเล็กน้อยเหมือนเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

"ข้าวร้องไห้ทำไม" ผมถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาที่เลอะบนใบหน้าอย่างแผ่วเบา

"น้องข้าวเสียใจแล้วก็น้อยใจ"

"เสียใจอะไรน้อยใจอะไรหื้ม"

"ก็น้อยใจแด๊ดดี้ไงคะ น้อยใจที่แด๊ดดี้ไม่รักน้องข้าวเหมือนที่น้องข้าวรัก" เสียงสั่นไหวของเด็กสาวทำให้ใจผมอ่อนยวบเลย

"ถ้าน้องข้าวเลิกรักแด๊ดดี้ได้ก็คงจะดีน้องข้าวจะได้ไม่เจ็บแบบนี้" ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกยังไงที่ได้ยินแบบนั้น

"แด๊ดดี้คะ น้องข้าวอยากจะขออะไรแด๊ดดี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่น้องข้าวจะตัดใจ"

"ขอ..อะไร" ผมเริ่มใจสั่นเมื่อได้ยินคำว่าตัดใจออกมาจากปากเด็กสาว

"ขอให้แด๊ดดี้จูบน้องข้าวได้ไหมคะ"

".........."

"ได้ไหมคะน้องข้าวอยากให้จูบแรกของน้องข้าวกับผู้ชายคนแรกที่น้องข้าวรักแล้วต่อไปน้องข้าวจะไม่ขออะไรแด๊ดดี้อีกแล้วค่ะ ได้มั้ยคะ"

"........"

"ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ อีกหน่อยพอน้องข้าวมีแฟนน้องข้าวค่อยให้แฟนคนแรกของน้องข้าวจูบน้องข้าวก็.....อื้ออออ"