วิศวะตัวร้ายกับนายหมอหมา

​ Prologue วันสุดท้ายของชีวิตเด็ก ม.ปลาย “น้องสายหมอก...นอนหรือยังลูก?” เสียงอบอุ่นของแม่ตะโกนขึ้นมาจากด้านล่างของบ้าน “กำลังจะนอนครับแม่” ผมร้องตอบออกไป “อย่านอนดึกนะลูกพรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกนะ” “ครับผม” หลังจากร้องตอบแม่ไปแล้ว ผมได้แต่ยิ้มและมองไปทางต้นเสียงของแม่อย่างสุขใจและรู้สึกใจหายในคราวเดียวกัน วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้นอนที่ห้องนอนของตัวเอง และเป็นวันสุดท้ายที่จะได้นอนในบ้านที่แสนอบอุ่นหลังนี้ด้วย เพราะหลังจากผ่านวันนี้ไปผมก็ต้องย้ายไปอยู่หอพักใกล้ๆ มหาวิทยาลัยแล้ว ขอแสดงความยินดี คุณวชิรุณ กิรติโสภณ ผ่านการคัดเลือกเข้าศึกษาต่อ คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยวรศาสตร์ ข้อความจากหน้าเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยที่ประกาศให้รู้ว่าผมสอบติดและมีที่เรียนกับเขาแล้ว ซึ่งนั้นมันก็เป็นความโล่งใจของเด็ก ม.6 ทุกคน เมื่อมีชื่อของตัวเองปรากฏในข้อความแบบนี้ และมันเป็นความสุขที่สุดเลย เมื่อชื่อคณะและมหาวิทยาลัยเป็นชื่อคณะและมหาวิทยาลัยในฝันของเราเอง แล้วตอนนี้ผมเองก็เป็นแบบนั้นอยู่ครับ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะใช้ชีวิตเป็นเด็กที่พึ่งจบ ม.6 เพราะเมื่อข้ามผ่านคืนนี้ไปชีวิตนักศึกษาปี 1 ของผม กำลังจะเริ่มขึ้นจริงๆ แล้ว มันจะเป็นยังไงกันนะ ผมเองก็จินตนาการไม่ออกเหมือนกัน แม้ว่าผมจะผ่านทั้งงานปฐมนิเทศ หรือวันแรกพบมาแล้ว จนทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะคุ้นเคยกับชีวิตมหาวิทยาลัยบ้างแล้วก็ตาม แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อมาถึงวันเปิดเทอมวันแรกจริงๆ GundamNon : มึง! แม่งตื่นเต้นว่ะ ข้อความที่ไอ้นนท์เพื่อร่วมชีวิตของผมตั้งแต่ ป.1 ส่งมาแสดงขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของผม ไอ้คนนี้มันเป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกันกับผมทั้งตอนประถม มัธยมต้นและมัธยมปลาย และตอนนี้ก็กำลังจะมาเรียนคณะเดียวกันอีก และแน่นอนครับ ดึกป่านนี้มันยังไลน์มาหาผม แสดงว่ามันเองก็คงจะตื่นเต้นนอนไม่หลับแบบผมนี่แหละ Dr.Mok : เออ กูด้วย จะนอนหลับไหม? ผมตอบข้อความมันกลับ GundamNon : อื้อหือ! ชื่อมึง กูยอมความไว Dr.Mok ฮ่าๆ นิดนึง มันก็คงจะแซวคำว่า Dr. บนชื่อบัญชีไลน์ของผมนั้นแหละ ก็คนมันเห่อนี่ครับ จะเปิดเทอมแล้วก็ต้องขอนิดนึง ว่าแต่ไอ้นี่ตามันไวจริงๆ ยังจะมาสังเกตเห็นอีกนะไอ้นี่ GundamNon : เออๆ เอาที่สบายใจเพื่อน กูนอนก่อนนะ มึงเองก็ควรนอนด้วย อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยบ่อยๆ เพื่อน Dr.Mok : เออๆ นอนๆ กูก็จะนอนด้วย ฝันดีเพื่อน GundamNon : เออ จากนั้นผมก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป คุยกับไอ้นนท์เสร็จผมก็ยิ้มกว้างออกมาย่างไม่รู้ตัว สายตามองไปดูนาฬิกาบนหัวเตียง ตัวเลขที่แสดงขึ้นมาบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 00.34 น.แล้ว ก็น่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้วที่ผมจะนอนบ้าง อยากจะให้ถึงตอนเช้าเร็วๆ ซะแล้วสิ เพราะพรุ่งนี้ผมก็จะเป็น นักศึกษาสัตวแพทย์ แล้วครับ ​ ​