พันแสงและรวิวรรณอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดกับวิมลดาราสามวัน แล้วก็ถึงเวลากลับมาทำงานแล้ว สังเกตจากพันแสงที่รับโทรศัพท์ถี่ขึ้น แม้ว่าจะบอกเธอว่าอยู่ได้นานแค่ไหนก็ได้ แต่เธอก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวให้เขาต้องมาเสียการเสียงานเพราะเธอ
“แม่คะ...อย่าหักโหมนะคะ อยู่ทางนี้ดูแลตัวเองด้วย” รวิวรรณมีเวลาอยู่กับแม่ได้ไม่นานก็ต้องมาทำหน้าที่ของตัวเองแล้วเธอจึงกอดอ้อนมารดานานหน่อย
“ไม่ต้องห่วงหรอกลูก อยู่ทางโน้นก็ไม่ต้องรับงานเยอะนักจนพักผ่อนไม่พอ เอาแค่พอไหวนะลูก” มือแสนอบอุ่นของผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกสาวเพียงคนเดียวของเธออย่างแสนรัก น้ำในดวงตาคลอหน่วยยิ่งเห็นลูกสาวยิ่งคิดถึงสามี เพราะรวิวรรณแทบจะถอดแบบเขามาทั้งหมด
“ไม่ต้องห่วงครับผมจะดูแลรวิแทนคุณแม่เองครับ” พันแสงเห็นความรักและความห่วงใยของทั้งคู่จึงให้คำมั่น และสัญญากับตัวเองว่า ผู้หญิงคนนี้จะเป็นผู้หญิงที่เขาตั้งใจดูแลเธอให้ดีที่สุด ไม่มีใครมาทำอันตรายได้อีก
