ตอนที่ 15
เจ้าทำอะไร
เธอมองใบหน้าชายที่นอนอยู่ด้านข้างก่อนจะพยายามขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขาให้เบาที่สุด แต่ยังไม่ทันได้ขยับมากกว่านั้น เรียวแขนแกร่งก็กระชับแน่นขึ้น พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นข้างหู
“เจ้าคิดจะหนีไปไหนงั้นหรือ”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยแววหยอกเย้าแต่ก็แฝงความจริงจัง ไป๋ลี่เซียนเม้มปากแน่นรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาถึงใบหน้า
“ข้าไม่ได้จะหนี ข้าแค่..”
“หืม”
เขาลืมตาและดันตัวเองขึ้นมาจากเตียงนั้นเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยสายตาลึกล้ำที่ทำให้เธอพูดไม่ออก
บรรยากาศในกระโจมเต็มไปด้วยความอึดอัดแต่ก็ปนความหวานล้ำ เธอรีบหันหน้าหนีแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว ก่อนจะพูดกลบเกลื่อน
“ข้าแค่.. ต้องออกไปดูเสบียงที่ปล้นมาได้เสียหน่อย”
แต่ก่อนที่เธอจะได้ลุกขึ้น แขนคู่เดิมก็ดึงเธอกลับไปกอดไว้จนแน่นกว่าเดิม หลงเยี่ยนมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะกระซิบเบา ๆ
“ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้า
