กว่าจะทำใจให้สงบลงได้ทำเอาหญิงสาวต้องสูญเสียน้ำตาไม่ใช่น้อย มีนาใช้มือเช็ดคราบน้ำสีใสที่อาบเปื้อนข้างแก้มออก จนสองมาเฟียทรงอำนาจหน้าซีดเผือดด้วยความรู้สึกผิด
“โอเคขึ้นไหม”
“ค่ะ มีนาดีขึ้นแล้ว” เสียงสั่นๆ กับดวงตาแดงก่ำไม่ได้บ่งบอกว่าร่างเล็กดีขึ้นอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด
“จะไปคุยกับมันไหม”
“ไปค่ะ”
มีนาพยักหน้าตอบกลับพร้อมลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถึงจะหวาดกลัวมากแค่ไหนทว่าเธอตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะเดินไปถามความจริงจากปากคนรัก
ร่างบอบบางยืนมองชายหนุ่มที่ริมทะเล เขาพาผู้หญิงคนนั้นมา ทานข้าว สถานที่โดยรอบมีไฟประดับติดไว้อย่างสวยงาม ดอกไม้ที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างดีทำเอามีนารู้สึกเจ็บไม่ใช่น้อย ได้แต่พร่ำถามกับตัวเองว่าเขาลงทุนทำให้เธอคนนั้นมากขนาดนี้เลยหรือ รักเขามากจนถึงขนาดกล้าโกหกเธอ
“ไปเถอะ ไม่ต้องกลัว”
สองมาเฟียรีบเดินนำหญิงสาวลงไปที่ชายฝั่งตรงตำแหน่งเพื่อนของเขา เหนือฟ้าชะงักร่
