ความเงียบเริ่มปกคลุมเมื่อผู้อาวุโสทั้งสองไปพ้นจวน ยามนี้แต่ละคนเริ่มทำตัวไม่ถูก โดยเฉพาะบิดามารดาของเห่ยฟาง เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยถามไถ่นางเลย
“เสี่ยวจู พี่ทั้งสองเรากลับเรือนกันเถอะ” เอ่ยแล้วก็ตั้งท่าจะเดินตรงไปยังที่พักของตน ทว่าร่างสูงของสามีได้มาขวางไว้ก่อน
“พี่สั่งให้จัดห้องนอนไว้ที่เรือนพี่ เราจะพักที่นั่นด้วยกันนะ” บอกเสียงอ่อนโยนพร้อมกับยื่นมือออกมากุม
“คิดจะขังข้าไว้อีกแล้วหรือ ความอดทนของข้ามันไม่ได้มีมากเหมือนแต่ก่อนหรอกนะ หากเจ้าคิดจะเอาเรื่องนั้นมาขู่ เชื่อเถอะว่าสกุลเฉินต่างหากที่จะเสียเปรียบ”
“พี่ไม่ได้คิดเช่นนั้น แค่อยากใช้เวลากับเจ้าให้มากขึ้น พี่ผิดเองที่ละทิ้งไม่ดูแล ทำให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจจนถึงทุกวันนี้”
เฟยเฟยมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียด ก่อนจะดึงมือออก
“แต่ข้าไม่อยากใช้เวลากับท่านแม้เพียงชั่วอึดใจ” สิ้นคำนางก็เดินออกไปจากห้องโถง ซึ่งเฟยเฟยยังไม่ได้ทักทายทุกคนตามธรร
