เฟยเฟยจัดแจงชุดของตนให้เข้าที่ และยังไม่ลืมส่องกระจกดูความผิดปกติบนใบหน้า เพราะเกรงจะหลงเหลือล่องรอยให้ผู้ที่พบเห็นเกิดสงสัย ต่อมาเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้น
“ปากบวมเลย” ตัดพ้อเสียงเบา ทว่านางก็ต้องเดินออกไปทั้งอย่างนั้น ในใจก็นึกก่นด่าคนที่พึ่งจากไป แต่บางสิ่งทำให้นางสนใจมากกว่า โดยเฉพาะคำพูดของชินอ๋อง
‘ทำไมเขาถึงเอ่ยเช่นนี้กันนะ ที่สำคัญคำพูดและการกระทำเขาเหมือน’ นางไม่อยากคิดต่อ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่ ทว่าตนยังมาเกิดใหม่ที่นี่ได้เลย แล้วทำไมคนอื่นจะมาไม่ได้ล่ะ
นางเหม่อลอยจนสามีเดินมายืนอยู่ตรงหน้าก็ยังไม่รู้
“คิดสิ่งใดอยู่ฮึ” เสียงทุ้มอ่อนดังมาให้ได้ยิน ซึ่งอันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลย เพราะในห้องก็มีกันอยู่แค่สามคน
“ปะ เปล่า ท่านมีอะไรหรือ” เอ่ยถามด้วยเสียงปกติ
“หึหึ เราก็พูดจากันดีดีได้นี่ ถึงเวลาอาหารแล้วไปเถอะ ท่านพ่อท่านแม่จะรอนาน” ว่าพร้อมกับเอื้อมมือหมายจะมาจับ ท
