บทที่ 36
เจ็บไม่ต่างกัน
เนื่องจากมายด์มีอาการอ่อนเพลียเกินกว่าจะรักษาที่มหาลัยได้ เธอจึงถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาลที่มีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทำการรักษาแทน มาร์ชนั่งกุมมือบางไว้แน่นสายตาคมทอดมองไปยังร่างบางที่นอนหลับตาใบหน้าซีดเซียวด้วยความห่วงใย ปากหนาบรรจงจูบฝ่ามือเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า
แกร็ก..
“มายด์..!”
คุณพิมพ์พรรณเปิดประตูเดินมาอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้ามเมื่อเห็นสภาพลูกสาวคนเป็นแม่ถึงกับน้ำตาร่วง จากนั้นก็จ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาของลูกเลี้ยง ความไม่พอใจและความโกรธที่สะสมมาตลอดหลายวันถูกแสดงออกทางสายตาจนหมดสิ้น และดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้จึงลุกขึ้นและมองกลับด้วยความเฉยชา
“คุณมาก็ดีแล้ว..งั้นผมขอตัวกลับ”
มาร์ชเดินเลี่ยงออกไปเพราะไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณพิมพ์พรรณในตอนนี้ เรื่องสำคัญที่สุดควรเป็นอาการป่วยของมายด์ แต่ดูเหมือนความตั้งใจของเขาจะถูกอีกฝ่ายทำลายลง
“เดี๋ยวก่อนค่ะ น้าอยากคุยกับมาร์ช”
น
