บทที่ 17
คนนี้ห้ามยุ่ง
“พี่มาร์ช..มาแล้ว..”
“วันนี้คงอยู่ด้วยไม่ได้นะ พี่ต้องคุยงานกับอาจารย์แล้วต้องไปสนามแข่งอีก” มาร์ชก้มลงพูดกับร่างเล็กที่ยืนแหงนหน้าคอตั้งมองเขาตาแป๋ว
..คนหรือลูกหมาวะเนี่ย..
“ไปกินข้าวเย็นกับมายด์ก่อนไม่ได้เหรอคะ? แล้วค่อยไปสนามแข่ง” เสียงใสออดอ้อน
“ไม่ได้..วันนี้มีแข่งนัดสำคัญตอนหนึ่งทุ่ม พี่ต้องไปเป็นกรรมการตัดสิน”
“มายด์ไปด้วยได้มั้ยคะ มายด์ยังไม่เคยดูแข่งรถเลย..”
“ไม่ได้!!” มาร์ชห้ามเสียงดัง จนมายด์สะดุ้งหญิงสาวหน้าเผือดสี เพราะคิดว่าเขาไม่พอใจที่เธอเซ้าซี้
“มายด์ไม่ไปก็ได้..งั้นมายด์กลับนะคะ ไม่รบกวนพี่แล้วค่ะ”
หญิงสาวก้มหน้าพูด จากนั้นก็เดินหลบร่างสูงไปอีกทาง แต่มาร์ชกลับจับแขนเธอแล้วดึงเข้าหา ทำให้มายด์เซถลาเข้าหาอกกว้างอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อุ๊ย..มายด์เจ็บนะคะ” มายด์ลูบจมูกตัวปอยๆ เมื่อมันกระแทกเข้ากับหน้าอกแกร่งอย่างแรง
“อย่างอนเลยนะ สนามแข่งรถไม่เ
