บัลลังก์นางร้าย

@สถานที่อโคจร คลับหรูใหญ่กลางเมือง ตื้ด ๆ ๆ แต๊ด ๆ ๆ ~~~ แตแล่นแตร แตแล่นแตร~~~ "วู้ว ๆ ๆ ๆ สนุกจริงๆโว้ยย!!~~" เสียงเพลงดังกลบเกลื่อนเสียงพูดคุย สองสาวเพื่อนสนิท ใบหยกและพัดชา พากันมาเที่ยวสถานที่แห่งนี้หลายครั้งแล้ว ทั้งสองอายุไม่ถึงแต่ด้วยบารมีของพ่อใบหยกจึงทำให้เธอเข้ามาที่นี่ได้อย่างสบาย "ใบหยก!! พอแล้วๆ"พัดชารีบคว้าแก้วที่มีน้ำเมาอยู่ด้านใน "อื้มม ดื่มด้วยกันสิพัดชา เอาให้เมาไปเลย!! วู้วๆๆๆ"ไม่รู้ว่าใบหยกเธอเก็บกดอะไรมาเธอถึงได้ปลดปล่อยออกมาได้ขนาดนี้ "โถ่!ใบหยก เรากลับกันเถอะนะ ดึกมากแล้ว"พัดชาพูด "อื้มม อีกนิดนาา แป๊ปนึงงง"ใบหยกพูด จากนั้นก็พาร่างตนเองเดินโซซัดโซเซไปยังด้านหน้า เต้นส่ายร่อนเอวไปมาให้สายตาของชายหนุ่มแถวนั้นได้จับจ้องเป็นอาหารตา เวลาต่อมา "กลับกันได้ยังใบหยก เราง่วงแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า" "อื้มๆกลับก็ได้ พัดชาไปรอหยกที่รถก่อนนะ เดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำแป๊ป"ใบหยกล้วงเอากุญแจรถในกระเป๋าสะพายยื่นให้กับเพื่อนสนิท "โอเค รีบๆมานะ" "จ้ะ!"ใบหยกพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกด้านนึงของคลับเพื่อไปทำธุระส่วนตัว ตุบบ!! "อ๊ะ!!"ร่างเล็กเซถลาเมื่อชนกับใครบางคนเข้าให้ ร่างนั้นสูงโปร่งและตัวใหญ่กว่าเธอมาก "...." "บ้าเอ้ย!! เดินยังไงไม่ดูทางวะ!"ใบหยกสบถออกมาอย่างหัวเสีย "...."ชายคนดังกล่าวได้แต่ยืนมองนิ่งๆ "เห้ย!! ทำผิดแล้วยังไม่ขอโทษอีก ขอโทษเดี๋ยวนี้!!"เธอยกมือขึ้นชี้หน้าของเขา "เธอนั่นแหละที่ต้องขอโทษ มาชนฉันเองนะย๊ะ!!" "หืมม!"ร่างเล็กลืมตากว้างเพ่งมองไปที่เจ้าของเสียงอย่างสงสัย น้ำเสียงมันดูไม่เหมาะกับร่างกายเอาซะเลย "เธอต้องขอโทษฉัน เพราะเธอเป็นคนเดินมาชนฉันเอง" "อึกก อึกก อ้วกกก"ไม่ทันไรน้ำเมาที่เธอดื่มไปก็พุ่งออกมาจากปากราวกับน้ำประปาแตก "ยี๋!! ยัยบ้า มาอ้วกใส่ฉันได้ไงเนี่ย ทุเรศ!!"เขาทำท่าทางรังเกียจสิ่งปฏิกูลนั้น "อึกก ขะ ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจมันอั้นไม่อยู่จริงๆ มาล้างออกก่อนนะ"เธอดึงร่างกำยำเข้าไปด้านในของห้องน้ำ ถอดเสื้อของเขาออกแล้วเอาไปล้างให้ "เดี๋ยวเอาไปซักให้นะ พรุ่งนี้เดี๋ยวเอามาให้ที่นี่"เธอหันไปบอกกับเขา "อืม" จากนั้นก็ทำธุระส่วนของตัวเองแล้วเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ำ ไม่นานร่างกำยำก็เดินตามออกมาด้วยสภาพที่มีเพียงเสื้อกล้ามด้านในตัวเดียว เช้าวันต่อมา ติ๊ด ๆ ๆ ๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งเอาไว้ "อื้ออ"ร่างบางครางอึมอำในลำคอพลางควานหานาฬิกาเพื่อจะปิดเสียง แล้วนอนต่อไป พรึบบ!! "เห้ยย สายแล้ว!!"เธอดีดตัวลุกขึ้นมาแล้วหันไปมองที่นาฬิกาของเธอ "7โมงครึ่ง!!"เธออุทานเสียงดังก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วจากนั้นก็รีบออกมาใส่ชุดนักศึกษาปี1 เธอรีบวิ่งลงมาที่ด้านล่างอย่างเร็วรีบเพราะมีเรียนตอน8โมงเช้า "ใบหยก!!"เสียงเข้มขรึมเอ่ยดังขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป "คะพ่อ" พรึบบ!! หนังสือพิมพ์ถูกฟาดลงบนหน้าของหญิงสาวอย่างแรงแล้วตกลงพื้นไป "อะไรกันคะพ่อ?"เธอทำหน้างงแล้วถามอย่างสงสัย "ดูสิ แกไปทำงามหน้าอะไรไว้!" "....."ใบหยกหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูอย่างงงๆ พาดหัวข่าว ข่าวดัง!ลูกสาวนายกรัฐมนตรีพาผู้ชายเข้าไปในห้องน้ำคลับแห่งนึง พร้อมกับพากันออกมาด้วยสภาพที่อิดโรย ( แนบรูป ) รูปที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตามด้วยผู้ชายคนนั้น "แกทำอะไรก็น่าจะไว้หน้าฉันกับแม่แกบ้างนะ แล้วอย่างนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ที่ลูกสาวคนเดียวของฉันพาผู้ชายเข้าไปทำอะไรก็ไม่รู้ในห้องน้ำ!" "มันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะคะพ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด!"เธอรีบปฏิเสธข้อกล่าวหานี้ "ไม่ต้องมาแก้ตัว!" "แต่พ่อคะ มันไม่มีอะไรเลยนะคะ เราสองคนไม่รู้จักกันเลย หยกไปอ้วกใส่เสื้อของเขาเลยพากันไปล้างในห้องน้ำ" "...."ผู้เป็นพ่อยืนมองหน้าลูกสาวด้วยความโกรธเพราะทำให้เสียหน้า และเสียชื่อเสียง "มีอะไรกันคะคุณ ใบหยก"แม่ของเธอเดินเข้ามา "ดูสิ ลูกสาวสุดที่รักคุณทำงามหน้าอะไรไว้ เป็นยังไงล่ะตามใจกันดีนัก พาผู้ชายเข้าห้องน้ำ หึ!!" "คุณคะ มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะคะ" "เหอะ!! ภาพออกมาชัดเจนขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าเข้าใจผิดอีกเหรอ" "...."ใบหน้าสวยค่อยๆปล่อยน้ำตาให้รินไหลออกมาจนอาบแก้ม "ใบหยกลูก" "ฮึกก พ่อไม่เคยเชื่อหยกเลย อะไรๆก็กลัวแต่จะเสียชื่อเสียง พอหยกอธิบายก็หาว่าหยกแก้ตัว พ่อเคยเชื่ออะไรหยกบ้าง แค่ข่าวที่มีแค่รูปแค่นี้พ่อยังเชื่อเลย ก่อนหน้านั้นมีใครรู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้คนที่ถ่ายมันรู้มั้ยว่าก่อนหน้ามีอะไร ไม่มีใครรู้ แต่ทุกคนตัดสินหยกเพียงเพราะรูปรูปเดียว" "โถ่ใบหยกลูก"ผู้เป็นแม่ได้เห็นน้ำตาของลูกสาวก็รู้สึกสงสารจับใจ "ไม่ต้องไปโอ๋มัน คุณก็เอาแต่เลี้ยงตามใจ อะไรหน่อยก็โอ๋ก็ปลอบจนมันได้ใจทำเรื่องบัดสีได้ขนาดนี้ไง" "ฮึกก"ร่างเล็กวิ่งออกไปทันที เธอขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้ไปที่มหาวิทยาลัยแต่ขับรถไปตามทางเรื่อยๆเหมือนกับคนที่ขาดสติ จนกระทั่งมาถึงที่เงียบสงบแห่งนึง เธอจอดรถแล้วเดินออกไปนั่งหย่อนตัวลงที่ข้างรถพร้อมกับร้องไห้ออกมาจนตัวโยน "ฮึกก ฮื้อๆๆ ฮึกก ฮึกก ฮื้ออๆๆๆ"เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังลอยไปตามสายลมที่พัดผ่านมา ชีวิตนี้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนจะมีความสุขแต่เธอกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย ไม่รู้ว่าความสุขที่แท้จริงของเธอคืออะไร เธอพยายามไขว่คว้าหาสิ่งที่ตัวเองขาดหาย มันไม่ใช่เงินทอง ยศฐาบรรดาศักดิ์ หรือบารมี เพียงแต่เธอต้องการความรักที่แท้จริงโดยที่ไม่ต้องพึ่งเงินทองซื้อมันมา เธอต้องการใครสักคนที่จะมาอยู่ข้างๆเธอในวันที่เธอเหนื่อยล้า ในวันที่เธอเศร้าโศก ในวันที่เธอหมดกำลังใจแต่ก็ยังมีคนคนนั้นอยู่ข้างๆเธอตลอดไป ถึงตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการมีเงินมากมายมันไม่ได้แปลว่ามีความสุขมากๆเลย มันกลับเป็นทุกข์เอามากๆ