คนโปรดคุณหมอ

9

“ไม่เป็นไร เงินแค่นี้สำหรับกูไม่ได้สำคัญนัก ถ้าเทียบกับการได้ชิมความบริสุทธิ์ของสาวน้อยคนนี้”

เสี่ยวาโยแทบไม่มองใครอื่นนอกจากเวทิกา ที่แม้ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นปกติ แต่มันกลับดึงดูดและทำให้เขาอยากจะกระชากมันออกไปด้วยมือของเขาเอง

“ฝันไปเถอะ! แม่ ไวน์ไม่ทำนะ” เวทิกาหันไปพูดกับแม่ของตนด้วยดวงตาแดงก่ำ แม้รู้มาตลอดว่าพิสมัยไม่เคยรักเธอ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะเกลียดถึงขั้นกล้าขายให้กับเสี่ยชั่วแบบนี้

“หรือแกอยากให้ฉันตาย ฮะ!” พิสมัยพูดออกมาเสียงดังลั่น

“แต่ว่า…”

“ก็ลองไปคิดดู ฉันให้เวลาแค่หนึ่งวัน ถ้าไม่ขายตัวให้ฉันก็หาเงินมาคืนให้ได้ อ้อ! แล้วถ้ามีผลยืนยันว่าเธอบริสุทธิ์อยู่จริงๆ ละก็ ฉันยินดีจ่ายเพิ่มให้อีกห้าแสน คิดดูดีๆ ล่ะ เสียตัวแค่ครั้งเดียวแลกกับเงินล้านห้า คุ้มเสียยิ่งกว่าอะไร” เงินเท่านี้แทบจะเป็นเศษเงินเสียด้วยซ้ำ ดังนั้น เขาจึงไม่ลังเลใจแม้แต่น้อยที่จะซื้อความสุขจากหญิงสาวที่ตนเองถูกใจ

“แต่ว่า…”

“แกนี่อยากให้แม่ตายจริงๆ ใช่ไหม ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะเลว ไม่รู้จักตอบแทนผู้มีพระคุณแบบนี้” เบญจาที่เห็นว่าเวทิกาทำท่าจะปฏิเสธรีบพูดดักคอ เพราะกลัวว่าเสี่ยวาโยจะเปลี่ยนใจ

“ฉันให้เวลาแค่วันเดียวเท่านั้น และอย่าได้คิดหนี เพราะฉันเอาตายทั้งสามคนแน่! ไป กลับ!”

เสี่ยหนุ่มหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือ ก่อนจะพากันขึ้นรถออกไป ทิ้งให้สามคนแม่ลูกเผชิญหน้ากัน

“แม่ คือว่า…” เวทิกามองผู้เป็นแม่ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“เข้าบ้าน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับแก”

พิสมัยจ้องหน้าเวทิการาวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไปพร้อมกับเบญจา

“แม่ ไวน์ไม่มีทางขายตัวให้ไอ้เสี่ยชั่วนั่นเด็ดขาด” เวทิกายืนยันคำเดิมทันทีที่เข้าบ้าน

เผียะ!

ไร้ซึ่งถ้อยคำ แต่กลับเป็นฝ่ามือที่ตบเข้าใบหน้าของเวทิกาอย่างรุนแรงโดยที่หญิงสาวไม่ได้ตั้งตัว

“แกนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ แบบที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด กล้าดียังไงมาปฏิเสธเสี่ย ไม่เห็นหรือไงว่าเสี่ยจะฆ่าฉันอยู่แล้ว” พิสมัยพูดเสียงดัง พร้อมกับทำท่าจะเข้ามาทำร้ายเวทิกาเพิ่ม แต่ถูกเบญจาห้ามไว้เสียก่อน

“แม่ใจเย็น เดี๋ยวมันก็ช้ำหมดหรอก เสี่ยน่าจะไม่โอเคนะ ถ้านังไวน์มันมีรอยฟกช้ำเยอะๆ” เบญจาจีบปากจีบคอพูดเยาะเย้ยพี่สาว

“เบียร์! ถ้าเธอเห็นดีเห็นงามเรื่องนี้นักก็เสนอตัวไปนอนกับเสี่ยนั่นแทนพี่ไปเลยสิ” เวทิกาพูดด้วยความโมโห ในเมื่อเธอไม่อยากทำ ใครอยากทำก็ทำเองสิ

“หน็อย! นี่แกกล้ามาย้อนลูกสาวฉันเหรอ ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าแกมันนอกคอก ก็สมควรแล้วที่แกจะต้องเป็นคนเสียสละเรื่องนี้” พิสมัยออกโรงปกป้องเบญจาทันที และไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่มีทางยอมให้ลูกสาวสุดที่รักต้องไปตกนรกทั้งเป็นอย่างนั้นแน่นอน

“ที่ผ่านมา แม่ไม่เคยเห็นไวน์เป็นลูกเลยหรือไง” เวทิกาพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด จริงอยู่ว่าพิสมัยไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่ตลอดเวลาที่เธออยู่กันมากลับผูกพันและมองพิสมัยเหมือนเป็นแม่แท้ๆ คนหนึ่ง

“นี่แกเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง ถึงพ่อแกจะตายตั้งแต่แกสองขวบ แล้วทิ้งแกเป็นภาระให้ฉัน แต่ฉันก็คอยย้ำเตือนใส่สมองของแกตลอดว่าแกมันไม่ใช่ลูกฉัน ลูกฉันมีคนเดียวคือเบียร์ ส่วนแกมันเป็นภาระที่ฉันต้องเลี้ยงไว้เพราะความสงสาร ไม่เข้าใจหรือไง นี่ถ้าแกไม่ได้ทุนเรียนดีอะไรนั่น ฝันไปเถอะว่าฉันจะส่งเสียแกเรียนถึงทุกวันนี้”

พิสมัยพูดด้วยความโมโห เพราะสามีดันด่วนจากไปด้วยโรคมะเร็งในขณะที่นางเพิ่งคลอดเบญจาออกมา แถมยังทิ้งลูกติดมาเป็นภาระให้อีก จะพาไปทิ้งก็กลัวว่าจะมีปัญหาตามมา จึงต้องจำใจเลี้ยงเวทิกาอย่างตามมีตามเกิด แต่ลูกเลี้ยงดันเป็นเด็กรักดี ตั้งใจเรียน และทำงานหาเงินส่งเสียตนเองจนเรียนจบ ในขณะที่นางทุ่มเงินที่ทำมาหากินส่วนใหญ่ไปกับการเลี้ยงลูกสาวอย่างเบญจาเท่านั้น

“ไวน์รู้ว่าไวน์ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่ แต่ไวน์ก็นับถือแม่เหมือนแม่แท้ๆ” เวทิกาไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอพยายามอย่างมากที่จะทำตัวให้เป็นที่ยอมรับของทั้งพิสมัยและเบญจา แต่ที่ผ่านมากลับไม่ได้รับความรักจากสองคนนี้เลย

“นับถือฉันเหมือนแม่ แต่แกกำลังปล่อยฉันไปตายเนี่ยนะ!” พิสมัยย้อนถามด้วยความโมโห ทางเดียวที่เวทิกาจะทดแทนบุญคุณและพิสูจน์ให้เห็นว่ารักนางเหมือนแม่จริงๆ ก็คือการยอมนอนกับเสี่ยวาโยเท่านั้น

“ไวน์ไม่ได้ปล่อยให้แม่ไปตาย แต่ไวน์ไม่สามารถนอนกับผู้ชายที่ไวน์ไม่ได้รักจริงๆ” เวทิกาพูดอย่างใจคิด เธอเฝ้าเก็บความบริสุทธิ์ของตนเองเพื่อมอบให้แก่ชายที่ตนรัก หากมันต้องเสียให้กับคนชั่วอย่างเสี่ยวาโยคงรู้สึกราวกับกำลังจะขาดใจ

“งั้นก็แปลว่าแกไม่ได้รักแม่ของฉันจริงๆ ถ้าแกรักแม่ เรื่องแบบนี้จะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อีกอย่าง มันก็แค่ความบริสุทธิ์ ยังไงสักวันแกก็ต้องเสียไปอยู่แล้ว ทำเพื่อแม่หน่อยไม่ได้หรือไง”

เบญจาพูดเสริมขึ้น เพราะหากเวทิกาไม่ยอมขายตัวให้เสี่ยวาโยจริงๆ จะต้องเดือดร้อนอย่างแน่นอน และหนำซ้ำ ตนเองอาจจะต้องถูกส่งตัวไปแทนเวทิกา ซึ่งเธอไม่อยากที่จะอยู่สถานะนั้น แม้ว่าเสี่ยวาโยจะไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาที่แย่ แต่สำหรับเบญจาแล้วการได้นอนกับผู้ชายที่หมายปองเท่านั้นถึงจะเป็นความสุข

“พี่…” เวทิกาปล่อยโฮออกมาด้วยความอึดอัดและกดดัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี หากเธอไม่ยอมขายตัวทุกคนก็จะเดือดร้อน แต่หากยอมก็จะไม่เหลืออะไรแม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง

“ทำตามที่ฉันสั่งซะ ตอนนี้ แกก็เรียนจบแล้ว ฉันจะไม่ขออะไรแกมาก นอกจากทดแทนบุญคุณฉันด้วยการยอมนอนกับเสี่ย” พิสมัยพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เวทิกาไม่เคยมีค่ากับนางสักครั้ง “และหากต่อไปนี้ แกจะย้ายไปที่ไหน ฉันก็ไม่คิดห้าม” แต่ก่อนไปจะต้องได้เงินอีกห้าแสนมาใช้เสียก่อน

“แม่หมายความว่าไง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความสังหรณ์ใจในคำพูดของผู้เป็นแม่

“ในเมื่อแกหาเลี้ยงตัวเองได้แล้ว จะไปอยู่ที่ไหนก็เชิญ แต่ก่อนไป ขอให้แกสำนึกเอาไว้ว่าที่แกมีได้ทุกวันนี้ก็เพราะฉัน และแกก็ควรที่ตอบแทนบุญคุณที่ฉันเลี้ยงดูแกมา ล้านห้ามันน้อยไปด้วยซ้ำ” หญิงร่างท้วมพูดอย่างคนเหนือกว่า