วาคินกำลังเดินกลับบ้านพักพร้อมกับแพง หญิงสาวยอมไปกับเขาเพราะเห็นว่าทุกคนมีสีหน้าเครียดกันหมด ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม
"ฉันส่งเธอแล้วฉันจะต้องกลับไปนอนที่เรือนเล็กนะ อยู่บ้านพักของฉันปลอดภัยดี ไม่มีใครกล้าเข้ามากวนหรอก" วาคินบอกเพราะเห็นหญิงสาวมีสีหน้าเป็นกังวล
"ขอบคุณคุณคินมากนะคะ หวังว่าแพงคงไม่ได้รบกวนคุณมากเกินไป" เธอเองก็รู้สึกเกรงอกเกรงใจทุกคน แต่ก็ชอบที่จะอยู่ที่นี่มากกว่ากลับบ้าน แพงมีนิสัยเอาแต่ใจเป็นพื้นฐาน วาคินมองออกตั้งแต่แรกแล้ว
"ไม่รบกวนหรอก ว่าแต่แพงจะไม่กลับบ้านจริงๆ เหรอ?" ชายหนุ่มถามขึ้นเพราะเกรงว่าครอบครัวของเธอจะเป็นห่วง อีกอย่างก็รอยแผลเป็นที่ใบหน้าของเธอหายจนเกือบจะเป็นปกติแล้ว
ส่วนพ่อเลี้ยงรักษาเองก็ใจดี เขาไม่ว่าหาแพงอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปเรื่อยๆ แม่นายรังสิมายิ่งรู้สึกยินดีที่หญิงสาวพักอยู่ที่เรือนด้วย เพราะแพงเองก็ช่างเจรจาถึงแม้ว่าจะไม่สู้ขว
