“อุ๊ย! พรีมเจ็บนะคะ”
“ปากดีขนาดนี้ ตรงนี้เลยไหม”
“อย่าค่ะเฮีย พรีมจะไปทำงานนะคะ”
“เฮียไม่ได้หึงหวง แต่เฮียไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของของเฮีย ในขณะที่เฮียยังไม่อนุญาต” ประโยคของเขาเหมือนเป็นการตอกย้ำสถานะที่เธอต้องบอกตัวเองเอาไว้ว่าเธอเป็นได้แค่ของที่เขายังไม่เบื่อ
การได้เจอกันกับเถื่อนในสุดสัปดาห์นี้ทำให้พริมารู้สึกย่ำแย่ค่อนข้างมาก อาจเพราะว่าเขาทำท่าหึงหวงแต่แท้ที่จริงคือแค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับปิ่นโตเถาสวยที่ตัวเองยังกินไม่เบื่อ
ความสัมพันธ์ของเธอกับเถื่อนคงเป็นได้แค่เพียงเท่านี้จริง ๆ ใช่ไหม
พริมาถามตัวเองซ้ำ ๆ และไม่มีสมาธิทำงานเอาเสียเลย ความรู้สึกหนึ่งแว็บขึ้นมาในหัว ถ้าเธอจะมีคนใหม่ที่ดีกว่ามันจะดีกว่านี้ไหม
เหมือนถึงฝั่งแล้วจะสละเรืออย่างนั้นเหรอ เธอถามตัวเองอีกครั้ง เรือที่พาเธอขึ้นฝั่งได้สำเร็จคือเถื่อน เขาเป็นผู้มีพระคุณของเธอ คอยช่วยเหลือเอื้อเฟื้อเธอมาตลอด แค่อย่างเด
