“พรีม” เสียงของคนป่วยเอ่ยเรียกบุตรสาวเสียงสั่นระริก รู้สึกผิดบาปเต็มหัวใจที่ไม่เคยเลี้ยงดูให้ดี สำนึกได้เมื่อสายเกินไป
ตอนนี้เธอป่วยหนักใกล้ตายเพราะโรคร้าย จึงเอ่ยขอร้องเถื่อนว่าอยากเห็นหน้าลูกสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย อาจจะขอมากไป แต่คนใกล้ตายก็อยากทำอะไรเพื่อลูกบ้าง
“แม่ดีใจที่ได้เจอพรีมก่อนตาย” เสียงสั่น ๆ นั่นทำให้พริมาใจสั่นระริกตามไปด้วย
“แม่เป็นอะไรคะ” คำถามที่เปล่งออกมาสั่นระริกไม่ต่างกัน
“แม่แค่ป่วยเท่านั้นเอง รอพรีมตั้งหลายวันแน่ะ คงยุ่งกับงานแต่งใช่ไหม”
“แม่รู้ด้วยเหรอคะว่าพรีมจะแต่งงาน”
“รู้สิ คุณเถื่อนเขามาเยี่ยมแม่บ่อย ๆ ได้เจอพรีมอีกครั้งก่อนแต่งงานแล้วดีใจจัง แม่ขอโทษนะพรีม” คนป่วยบนเตียงน้ำตารินไหล พริมาเองก็สะท้านในอก ไม่คิดว่ามารดาจะเอ่ยคำนี้ออกมา
“สำนึกได้เมื่อสายเกินไป ไม่มีอะไรแก้ไขได้อีก นอกจากแม่ขออวยพรให้พรีมมีความสุขมากๆ นี่เป็นของขวัญที่แม่อยากให้พรีม เ
