แสนกล้าหอมแก้มนวลอย่างมันเขี้ยว เขากอดเธอไว้เต็มอ้อมอก ก้มหน้าลงซุกซอกคอหอมกรุ่น
“ดีจังเลยเนอะที่เราได้อยู่ด้วยกัน”
กมลฉัตรโอบกอดคนตัวใหญ่ไว้เต็มวงแขน
“เมื่อก่อนฉันก็เคยคิดว่าหากไม่มีแกอยู่ในชีวิต จะเป็นยังไงนะ แล้วสามปีที่ผ่านมาฉันก็ได้คำตอบแล้ว”
แสนกล้าคลายวงแขนออกจากร่างบาง เขาเงยหน้าขึ้นมามองสบตาเธอ มองอย่างรอคอยคำตอบ แต่กมลฉัตรก็ไม่ยอมบอกสักที
“ฉัตร... บอกมาเร็ว ๆ สิ ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงตอนที่ไม่มีฉันอยู่ในชีวิต”
กมลฉัตรยิ้มขำคนร้อนรนหัวใจ
“มันไม่ดีเลย เหงามาก ฉันแอบร้องไห้บ่อย ๆ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ ตอนที่มีฉันอยู่ด้วย เธอรู้สึกยังไง”
กมลฉัตรยิ้มพราว เธอจับคอเสื้อโปโลของเขาแล้วดึงให้เขาก้มหน้าลงมาใกล้
“ดีมาก ดีที่สุด ฉันรักแก”
กมลฉัตรออกแรงดึงคอเสื้อของแสนกล้าให้ใบหน้าเขาเข้ามาใกล้อีกนิด ปากอิ่มแตะกับปากหยักได้รูป เธอมอบจูบอ่อนหวานละมุนละไม ยืนยันให้แสนกล้าได้รู้ว่าช่ว
