“ยายเจี๊ยบขา วันนี้หนูมากับป๊ะป๋านะคะ หนูมีป๊ะป๋าแล้วนะคะ”
ป้าเจี๊ยบยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยที่อยากอวดป๊ะป๋า นางรู้มาก่อนแล้วว่าตาหวานมีป๊ะป๋าแล้ว และป๊ะป๋าของเธอก็เป็นลูกชายของกำนันไสว เพราะเรื่องป๊ะป๋าของตาหวานชาวบ้านรู้กันทั้งตำบลแล้ว
“น่ารักจังเลยลูกเอ๊ย! แล้วจะกินที่ร้านหรือจะเอากลับไปกินกับหม่ามี้”
“เดี๋ยวหนูขอถามป๊ะป๋าก่อนนะคะ”
ตาหวานเดินกลับไปหาป๊ะป๋า แสนกล้าก็เดินตามเข้ามาในร้านพอดี ยายหนูจับมือป๊ะป๋าเขย่าเบา ๆ พร้อมกับถาม
“ป๊ะป๋าขา เราจะกินที่นี่หรือกลับไปกินที่บ้านเราคะ”
“กลับไปกินกับหม่ามี้ดีกว่านะครับ หม่ามี้รออยู่”
“ค่า” พอได้รับคำตอบจากป๊ะป๋าแล้ว ตาหวานก็หันไปบอกป้าเจี๊ยบ
“ยายเจี๊ยบขา ใส่ถุง เอากลับไปกินบ้านนะคะ ของหนูหนึ่งถุง ของทวดจ๋าหนึ่งถุง ของหม่ามี้หนึ่งถุง ของป๊ะป๋าอีกหนึ่งถุงด้วย เอ… เป็นกี่ถุงแล้วนะ”
ตาหวานยกมือสองข้างขึ้นมา หนูน้อยใช้นิ้วชี้ข้างขวาจิ้มนับนิ้วข
