คุณหนูไร้เดียงสากับนายบ้ากาม
ตอน หลอกซ้ำหลอกซ้อน
นายจันทร์หอบหายใจถี่กระชั้นหลังจากเสร็จกิจกับคุณหนูฤดี เขายืนอยู่กลางห้องน้ำที่เต็มไปด้วยไอน้ำและกลิ่นคาวคละคลุ้ง ร่างกายกำยำของเขามีเหงื่อซึมไปทั่ว แท่งเอ็นฝังมุกที่บัดนี้อ่อนตัวลงเล็กน้อย ยังคงมีคราบน้ำลายหนืดใสของคุณหนูฤดีเกาะติดอยู่
แสงจันทร์ส่องลอดหน้าต่างเข้ามาเบาๆ นายจันทร์เหลือบมองไปยังมือถือที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หินอ่อน เขายิ้มอย่างพึงพอใจกับสิ่งที่ถูกบันทึกไว้ในนั้น ก่อนจะหยิบผ้าขาวม้ามานุ่งรอบเอวอย่างลวกๆ อีกผืนหนึ่งถูกนำมามัดใส่หัวตามเดิมเพื่อซับผมที่เปียกและปิดบังใบหน้า
เขาอุ้มฤดีเดินออกจากห้องน้ำอย่างเงียบเชียบ ก้าวขาแต่ละย่างด้วยความสบายตัวราวกับภาระหนักอึ้งได้ถูกปลดปล่อยไปแล้ว เขาวางร่างเพรียวบางที่แทบจะทรงตัวนั่งไม่ได้ให้นอนราบลงบนที่นอนนุ่มแล้วดึงผ้าห่มหนานุ่มมาปิดทับ
นายจันทร์รู้สึกอยากจะทำอีก เพราะเขารู้ดีว่าในตัวเขา
