A Chance Encounter

AUDREY PEREZ, a 21-year-old graduating Art Student, looked at her wristwatch. Nakahinga siya nang makita niyang patapos na ang oras ng trabaho niya. She was having a part-time job in a convenience store. Nag-aaral siya habang nagtatrabaho. Natigilan ang dalaga nang makita niyang may mag-amang pumasok. The father was carrying her daughter in his arms. Hindi maihiwalay ang paningin ni Audrey sa mag-ama hanggang sa nagbayad ang mga ito sa counter. “Miss.” Napakurap si Audrey saka mabilis na ini-scan ang binili ng ama para sa anak nito. “Three hundred fifty, Sir.” The father immediately paid for the item and left with his daughter. Mahinang napabuntong hininga si Audrey. “What a loving father,” aniya nang makita niyang sinusubuan ng ama ang anak nito ng pagkain nang makalabas ang mga ito ng convenience father. Sa nakita niya, hindi niya mapigilang makaramdam ng inggit. Mabuti pa ang ibang ama at mahal nila ang mga anak nila. Pero siya? Hindi niya alam dahil sadya yatang malas siya sa pamilyang kinabibilangan niya. Pamilya? The don’t even considered her as part of their family. Nang matapos ang shift ni Audrey, agad siyang umalis sa mga cashier place nang pumalit sa kaniya ang kasama. Tinungo ni Audrey ang locker room saka nagpalit ng damit. Inilagay niya ang strap ng backpack sa kaniyang balikat saka umalis na para umuwi. Habang naglalakad siya pauwi, ramdam ni Audrey na ayaw niyang umuwi sa kanila. Her home was not actually her home. She was not welcome there. For her family, she was just an outsider, an outcast. Tumayo si Audrey sa may waiting shed, sa may sakayan ng bus. At habang naghihintay siya ng bus, napansin niya ang isang lalaki na pagewang-gewang habang naglalakad palapit sa kinaroroonan niya. Lasing? Medyo umatras si Audrey habang lumalapit sa kinaroroonan niya ang lalaki. Gabi na kaya naman kailangan niyang mag-ingat. Maraming mga loko-loko sa kalsada lalo na kapag gabi. Ang hirap kayang magtiwala sa panahon ngayon. Nang mailawan ng lamp post ang lalaki, doon lamang napansin ng dalaga na nakasapo ang lalaki sa may bandang tagiliran nito at nakita niyang duguan ang damit nito. At that moment, Audrey didn’t hesitate to approach the man and help him. “Sir, ayos lang po ba kayo?” May pag-aalalang tanong ni Audrey. But the man suddenly passed out. Mabilis na sinalo ni Audrey ang ulo ng lalaki bago pa man ito tumama sa semento. “Sir! Sir! Gising!” Agad na tumawag si Audrey ng ambulansya. Malapit lang naman ang hospital sa kinaroroonan niya kaya nakarating agad ang ambulansya. Walang kasama ang lalaki kaya naman sinamahan na lamang niya ito hanggang sa hospital. Nang maipasok ang lalaki sa loob ng Emergency Room, doon lamang napansin ni Audrey na duguan ang suot niyang damit pati na rin ang kamay niya. Kinuha niya ang panyo sa bag saka pinunasan ang dugo sa kamay niya. Audrey wants to leave but she couldn’t leave the man behind. Lalo na at parang walang pupuntang pamilya nito. Kaya naman hinintay niyang matapos ang operasyon nito saka siya aalis. Pagkalipas ng halos isang oras, bumukas ang pinto ng Emergency Room at lumabas ang isang doktor. “Kumusta ang pasyente, Doc?” tanong ni Audrey. “Maayos na ang lagay ng asawa mo. Pero medyo malalim ang bala na kinuha namin sa kaniya.” Natigilan si Audrey. “Ho? Asawa?” gulat niyang saad. Hindi pa nga siya nagkaka-boyfriend, may asawa na siya… sa panaginip. “Hindi mo ba siya asawa?” tanong ng doktor. “Sobra kang nag-aalala kanina. Don’t worry, wala namang kaso dito kung asawa mo ang pasyente o hindi. Maaayos na ang lagay niya. Maililipat na siya sa ward.” “Oo nga pala. Ito ang gamit ng asawa mo.” Ibinagay ng doktor ang isang transparent na ziplock kay Audrey. Pagkatapos ay muli itong bumalik sa loob ng Emergency Room. Napakamot na lamang ng batok si Audrey saka napatingin sa ziplock na ibinigay ng doktor, laman nito ang cellphone, wallet, wrist watch na halatang mamahalin, at isang sterling silver feather thumb ring. Kapagkuwan natawa siya ng mahina saka napailing. When the man was wheeled to the ward, Audrey followed. Nang nasa loob na sila ng ward, napatitig si Audrey sa mukha ng lalaki. Her left was placed below her chest, supporting her right elbow, while her right hand was rubbing her chin. “Handsome man,” she said. Kung hindi niya nakita ang lalaki baka namatay na ito sa gilid ng kalsada. Mabuti na lamang at mabait siya kaya dinala niya ito sa hospital. Audrey looked at her wristwatch and saw it was already ten in evening. Hindi naman siya nagmamadaling umuwi dahil wala namang naghihintay sa kaniya sa bahay nila. Baka magsasaya pa ang mga ito kung hindi siya uuwi. Sighing, Audrey walked towards the room’s window and looked outside. Habang nakatingin siya sa labas, tumunog ang cellphone niya. Hinugot niya ang cellphone sa bulsa ng backpack saka tinignan kung sino ang tumatawag. Napabuntong hininga si Audrey nang makitang ang kaniyang ama ang tumatawag. “Nasaan ka? Patay ka na ba?!” “Kung patay na ako, sasagutin ko ba ang tawag mo.” Balik ni Audrey. “Audrey, huwag mo akong pilosopohin! Lumuhod ka sa labas ng pinto ng mansion pagkarating mo. Huwag kang tatayo hanggang sumapit ang umaga.” “At bakit?” tanong ni Audrey. Wala naman siyang maalalang ginawa niya sa nakakatanda niyang kapatid. Bakit na naman siya mapaparusahan? “At tinanong mo pa talaga ako? You exceeded one hour outside. You should be at home before nine!” Audrey’s father said angrily. Audrey sighed deeply. He didn’t even ask how I was. If I was safe? Or if I am fine? Pero kailan nga ba sila nag-alala sa akin? I never remembered anything. She looked at the man she saved. “Forget it. At least hindi siya namatay,” aniya saka inilagay sa backpack ang hawak na cellphone. Naglakad si Audrey patungo sa pintuan saka ito binuksan. Nagulat siya nang eksaktong pagbukas niya ng pinto ay may nakatayong lalaki doon na akmang bubuksan rin ang pinto ngunit nauna lamang siyang nagbukas. Audrey politely nodded her head and hurriedly left. “Wait, Miss!” Pero nakalayo na si Audrey. Hindi na pinansin ni Martin ang babae saka pumasok sa loob ng ward. Nakahinga siya ng maluwang nang makitang maayos ang kalagayan ng kaniyang amo. The next morning, the man whom Audrey helped last night finally woke up. “Boss, gising ka na.” Emerson slowly opened his eyes and looked at the person who spoke. Ramdam niya ang sakit ng buong katawan niya. “Where am I?” he asked in a weak voice. “Nandito ka sa hospital, Boss.” Tugon ni Martin. Emerson closed his eyes and took a deep breath. Ilang minuto rin siyang nakaganun bago siya muling nagmulat ng mata. “Did you found out who shot me?” he asked. “Yes, Boss. It was one of your competitors. Don’t worry, they are already under our custody. I’m waiting for your instructions on how to deal with them?” Martin asked. “Kill them,” Emerson commanded. “Yes, Boss.” Later, the doctor came and checked on him. “Stay in the hospital for a few more days to recover and for observation,” said the doctor. Emerson nodded his head. “Doc, sino nga palang nagdala sa akin rito?” tanong niya. Napatitig ang doktor sa kaniya ng ilang sandali. Then realization showed in his face. “So, that little girl last night was not your wife?” Kapagkuwan natawa ang doktor. “Kaya naman pala medyo nagulat siya nang sabihin kong asawa mo siya.” Bahagyang nagulat si Emerson saka napatingin kay Martin na nakatayo sa may gilid. “Boss, I met a girl when I came to your ward but she was in a hurry and I was worried about you, so I ignored her,” said Martin. The doctor checked Emerson’s IV while speaking. “You should thank that girl. She sent you to the hospital and she didn’t leave until your operation was finished. She even accompanies you to your ward. I’m telling you, she was worried about you.” Natahimik si Emerson. At makaalis ang doktor, agad niyang kinausap ang sekretaryo niya s***h personal assistant. “Where is she?” Emerson asked. “She left in a hurry, Boss. But she accidentally dropped this,” Martin showed his boss the handkerchief stained with blood. Kinuha ni Emerson ang panyo. He was certain the blood stained in the handkerchief was his blood. Habang nakatingin siya sa panyo, doon niya nakita ang pangalang nakaburda sa gilid ng panyo. “Audrey…” basa niya sa pangalan. The name wasn’t neatly embroidered. It was messy. Parang inilagay lamang ang pangalan sa pagkakakilalan ng may-ari. “Martin, investigate my savior. Don’t miss out on any single detail. I want detailed information about her.” “Yes, Boss. I’ll do it right away.” “And one more thing. Don’t tell me about this to my mother.” Utos pa ni Emerson. His parents were in abroad and they were having their honeymoon as what his father had said. Kapag nalaman ng kaniyang magulang ang tungkol sa nangyari sa kaniya, uuwi ang mga ito ng wala sa oras. Ayaw naman niyang mangyari ‘yon. It was just a minor accident compared to the accidents he got involved in the past. “Yes, Boss.” “And don’t tell a single soul to my sister.” Martin slightly bowed his head and left. Alam ni Emerson na kung minsan hindi nakakapreno ang dila ng nakakabata niyang kapatid at masabi pa nito sa magulang nila ang nangyari sa kaniya. After closing the door, Martin talked to the bodyguards guarding outside the ward where their boss was. “Bantayan niyo ng mabuti si Mr. Montenegro.” “Yes, Sir.” Meanwhile, Emerson saw the transparent zip lock beside his pillow. He slowly got up and pushed himself to lean on the headboard. Kinuha niya ang ziplock at nakita niyang naroon ang mga gamit niya. His phone, wristwatch, his thumb ring, and his wallet. Kusang gumuhit ang ngiti sa labi ni Emerson. Halatang mamahalin ang mga ito pero hindi man lang nagkainteres ang babaeng tumulong sa kaniya na kunin ang mga ito. “Audrey means noble strength,” he said. “What a beautiful name.” And he was looking forward to knowing who was the girl who helped him. I hope she was different from those rich ladies out there.